از میدان تحریر تا میدان زاکوتی، از خیابان های ریو تا پارک گزی استانبول، سیاست به نقش افرینی در حوزه های عمومی نشسته است. بافت شهری از یک سو به صحنی برای کنش اجتماعی تبدیل شده است و از سوی دیگر به ابژه مباحث شهری. مردم ارام ارام متوجه می شوند مفاهیم انتزاعی ای همچون برابری، فرصت، سلامتی، مالکیت و میزان جا به جایی در شهر همگی در شهرهایی که شکل می دهیم و می سازیم متبلور می شود، مردم ارام ارام می اموزند که ازادی مشاجره حوزه عمومی است و تحت شمول ان تعریف می شود.

زمانی که جنبش اشغال بر پارک و میدان های اقصا نقاط دنیا سایه انداخت، اتفاقی نبود که این مکان ها را شهرهای موقت خواندند و به مثابه پیش نگاشت هایی موقتی برای فرهنگی عادلانه و منصفانه تر در نظر اوردند. استانبول و قاهر نشان دادند که فضای عمومی بر فضای رسانه ای بعضا ازاد فائق است. چند صد نفری که در حوالی وال استریت جمع امده بودند، بسی بیش از میلیون ها امضایی که در فضای مجازی جمع می اید کاراست.

در این اولین قرن تمام شهری، به موازات مهاجرت میلیون ها انسان به شهرها و داعیه فضایشان، سیاقی که ما بر قرار ان شهرهامان را طراحی می کنیم و می سازیم عملا تعریف کننده دهه های پیش روی ماست.