در حدود سال 1948، عکاس ایروینگ پن، پرتره هایی غیرمعمول از تعدادی از نویسندگان، هنرمندان، موسیقی دانان، سیاستمندان، رقصنده ها و افراد مشهور دیگر تهیه نمود. از هر یک از سوژه ها خواسته شده تا در گوشه ای کوچک، واضحا کمتر از 90 درجه، که توسط دو پارتیشن استودیو ساخته شده اند، قرار گیرند.
استودیوی عکاسی به جای یک محیط خنثی، به یک عامل فعال در ایجاد واقعیت عکاسی بدل می گردد. ایروینگ پن از استودیو به عنوان مکانی برای نمایش عکس استفاده نموده است؛ به عنوان بیننده، شما مجاز هستید تا کابل ها، سیم های برق و متريال های عکاسی پراکنده شده بر روی زمین را مشاهده کنید. با پرتره هایی در گوشه، استودیو به معماری واقعی محدودکننده ی سوژه از جنبش و حرکت بدل می گردد و در نتیجه محیط فشرده و محصور آن، شخصیت سوژه ها را در گوشه ای انتزاعی و مصنوع، منزوی و جدا می نماید.
ایروینگ پن گفته است: "زمانی در سال 1948، عکاسی از پرتره هایی در گوشه ای کوچک ساخته شده از دو پارتیشن استودیو که به هم فشرده شده و کف آن با موکتی قدیمی پوشیده شده بود، را آغاز نمودم...نتیجه ی آن مجموعه ای بسیار غنی از تصاویر بود. به طرز شگفت آوری افراد در این سلول راحت و تسکین یافته به نظر می رسند. این دیوارها، سطحی هستند که می توانید به آن تکیه و یا به آن فشار آورید. برای من، این عکس ها احتمالات جالبی را به همراه داشت؛ محدود کردن حرکات افراد بخشی از مشکلات من در مواجهه با سوژه ها را به راحتی رفع نمود."