چیدمان‌های مری میس (1944) از پیش‌گامان لندآرت، مبتنی بر مداخله در فضای آزاد بوده و اغلب بر تجربه‌ی حركت فرد در منظری ویژه متمركز است. آثار محیطی او با به كارگیری مصالح معمارانه (چوب، فلز، بتن و...) موقعیت‌هایی را خلق می‌كنند كه موكد بر پیشینه‌ی سایت، اكولوژی محیط یا وجوه فراموش شده‌ی محیط زیست هستند. در چیدمان‌های او عناصر ویژه‌ای چون بستر طبیعی یا ساخته شده، تاریخچه‌ی آن بستر و رویدادهایی که در آن رخ داده مورد مداقه قرار می‌گیرد.
"دوره‌ها/پاویون‌ها/تله‌ها" (Perimeters/Pavilions/Decoys) (1978-1977) گام بزرگی در زندگی حرفه‌ای میس بود؛ یك هنر زمینی که بر روزالین كراوس منتقد هنری تاثیر گذاشت و او که درپی تعریف تازه‌ای برای مجسمه‌ی عصر پست‌مدرن بود در سطور نخستین مقاله‌‌ی "مجسمه در دشتی گسترده" (Sculpture in the Expanded Field)نوشت:
" وسط دشت یك خاك‌ریز حقیر، یک برآمدگی در زمین قرار دارد كه تنها اشاره‌ای است كه به وجود چنین اثری شده. در جوار این خاك‌ریز، سطح مربع شكل یک گودال به انضمام سر نردبانی دیده می‌شود كه برای پایین رفتن از گودال لازم است. این‌‌گونه است كه اثر زیرِ زمین شكل می‌گیرد: نیمی آتریوم، نیمی تونل، مرز میان بیرون و درون، سازه‌ای ظریف از ستون‌های چوبی و تیرها. به‌طور حتم "دوره‌ها/پاویون‌ها/تله‌ها"ی مری میس (۱۹۷۸) یك مجسمه است یاحتا دقیق‌تر؛ یك هنر زمینی است. در ده سال گذشته چیزهای عجیب‌وغریبی "مجسمه"نام گرفته‌اند: كریدورهای باریك با مانیتورهایی در انتهای آن‌ها، عكس‌های بزرگی از راه‌نوردی در سرزمین‌های كوهستانی، آیینه‌هایی كه در زوایای غریبی در اتاق‌های معمولی نصب شده‌اند، خطوط موقتی كه در صحرا شكل گرفته‌اند. به نظر نمی‌رسد هیچ چیزی اجازه دهد تا این تلاش‌های ملون و رنگارنگ در دسته‌ی "مجسمه"ها جای بگیرند، مگر این‌كه چنین دسته‌بندی‌ای به شدت انعطاف‌پذیر باشد."
.
اثر متشكل از پنج چیدمان مرتبط است كه در فضایی معادل 4 جریب از یك جنگل پخش شده‌اند: سه سازه‌ی عمودی (برج‌ها)، یك دیواره‌ی خاكی (خاك‌ریز) و یك حیاط زیرزمینی (گودال). هر سازه یادآور فرمی است که در گذشته در این محوطه وجود داشته (یك برج آتش‌بانی قدیمی، چاله‌ی یك خرس و یک قفس پرنده) كه سكانسی از روایت "تمثالی در مقیاس بزرگ" را شكل می‌دهد .
این عناصر مرموز و مبهم، كنجكاوی ناظر را برمی‌انگیزند. حیاط زیرزمینی اشارات و ارجاعاتی به تعدادی از سایت‌های نمادین دنیا دارد: الحمرا و رواق آن، چتل هویوك و ورودی‌های از سقفش، و پنجره‌ی مقبره‌ی حضرت محمد. این فضای زیرزمینی رو به گذرگاهی تاریك و باریك دارد كه زمین را در برابر ناظر آشكار می‌كند: فضای مبسوطی كه در اعماق گودال شكل گرفته ذهن عموم را در رابطه با "محدویت‌های فضا"به چالش می‌كشد.