شهر گرونینگن در سال 1990 میزبان نمایشگاهی به نام what a wonderful world! بود؛ نمایشگاهی با این هدف كه هنر و موسیقی پاپ را به قلمروی عمومی شهر وارد كند. طی این رویداد 5 پاویون در نقاط مختلف شهر برپا شد. این پاویون‌ها با قرار برپایی درازمدت، به‌دست آوانگاردهای وقتِ دنیای معماری طراحی و اجرا شدند:
پیتر آیزنمن،
زاها حدید، كوپ هیملبلاو،
رم كولهاس و
برنارد چومی. اما تنها دو پاویون از پنج پاویون یادشده باقی مانده‌اند: پاویون كولهاس و چومی.
قرارگیری در جوار یك ایستگاه اتوبوس و در نتیجه سهولت استفاده‌ی روزمره، ضامن بقای پاویون كولهاس بوده است. در رابطه با پاویون چومی هم باید گفت كه فقدان برنامه‌ی طراحی، شفافیت و پوشش شیشه‌ای سبب شده تا بنا مناسب برگزاری رویدادهای همگانی، پرو‍ژه‌های هنری و نمایشگاه‌های مختلف در طول زمان باشد. در اصل چومی شیشه را به‌خاطر امكان خلق جداره‌ای متغیر به كار گرفت.
25 سال بعد، گروه هلندی شیفت آ+یو در اقدامی دست به به بازتفسیر این پاویون زده. این گروه با مداخله در سطوح شیشه‌ای، پاویون را به تونلی از رنگ و الگو تبدیل كرده است. دیوار‌ه‌ی شیشه‌ای این امكان را فراهم می‌كند تا پاویون گرافیكی سه‌بعدی باشد كه با تغییر زاویه‌ی دید بیننده دگرگون می‌شود.
پاویون CMY تشكیل شده از نوارهای لوزی شكل به رنگ‌های سیان، مجنتا و زرد. با حركت در اطراف تونل، هم‌پوشانی این نوارها الگوی تازه‌ای از رنگ‌های درجه دو برای بیننده به‌وجود می‌آورند:از تركیب سیان و مجنتا رنگ آبی و از تركیب زرد و سیان، رنگ سبز تشكیل می‌شود. در واقع رنگ‌ها و تركیب آن‌ها بسته به موقعیت ناظر تغییر می‌كند. همین‌طور سواره‌‌ها از فاصله‌ی دور پاویون را ترکیبی از رنگ‌ها و الگوهای مدام در حال تغییر خواهند دید.
شیفت نخستین گروهی است كه در 25 سال گذشته، علی‌رغم طرح‌های پیشنهادی زیادی كه وجود داشته، توانسته پاویون چومی را روزآمد كند. پیش از آن تمامی مداخلات مبتنی بر تبدیل پاویون به یك ویترین شیشه‌ای شهری بوده است. این چیدمان تا سپتامبر 2015 ادامه خواهد داشت. پویانمایی این پاویون را از این‌جا ببینید.