لینا بو باردی یکی از مهم ترین و تاثیر گذارترین متولیان معماری برزیل در قرن بیستم بود، او بعد از گذراندن تحصیلات معماری اش در دانشگاه رم، به میلان نقل مکان کرد و طولی نکشید که همکاری اش را با جیو پوینت آغاز نمود و به عنوان یکی از نویسندگان مجله کوییادِمی دی دوموس انتخاب شد.

بعد از آنکه دفتر طراحی اش در جنگ جهانی دوم نابود شد، بو باردی به همراه تئوریسین به نام معماری آن زمان ایتالیا،  برونو زِوی، نشریه کارچرا دِلا ویتا را تاسیس کرد. در حالی که او یکی از اعضای حزب کمونیست ایتالیا نیز بود، با پییِترو ماریا باردی، منتقد و تاریخ دان هنری آشنا شد؛ همان کسی که همراه باردی برای همیشه به برزیل نقل مکان کردند.

ریو دو ژانیرو، محل اولیه باردی و همسرش، شهری با محیطی با شکوه و ساختارهای مدرن، لینا بو باردی را کاملا مجذوب خود کرد و این جذبه با جا به جایی آن ها به سائو پائولو دو چندان هم شد. او مطالعه خود بر فرهنگ برزیلی را از ابعاد انسان شناسی آغاز کرد و در ادامه به هم رسش هنر و سنت های مردمی بسیارعلاقه مند شد.

در سال 1948، با همکاری جیانکارلو پالانتی، استودیو هنر و معماری پالما را تاسیس کرد که به طراحی مبلمان های بازیافتی چوبی یا پلاستیکی می پرداخت و اجرایش را هم به دفتر پائو برازیل اِل تی دا محول کرده بود. او در ادامه فعالیت های حرفه ای اش استودیوی ساخت خود را تاسیس کرد و مبلمان ساختمان مرکزی موزه هنر مدرن سائو پائولو را طراحی و اجرا نمود . در سال های 1950، باردی طراحی مبلمان های فریم فلزی و نشیمن و پشتی پرده ای اش را آغاز کرد. باردی در طراحی مبلمان هایش زیبایی شناسی آراسته ای را آن چنان ساده و خلاصه ارائه می کرد که مصالح به کار برده شده به صورتی خام و دست نخورده به نظر می رسیدند.

در سال 1950، او انتشار مجله هَبیتات را آغاز کرد و در سال 1951 خانه خودش، خانه شیشه ای واقع در مورومبی، سائو پائولو را طراحی کرد؛ این خانه همچنان یکی از بهترین نمونه های هنر خرد گرایی در برزیل به حساب می آید. در سال 1957، شروع به ساخت خانه جدید موزه هنر سائو پائولو کرد، او در طرح ارائه شده اش بیش از 70 متر مربع از ساختمان را به صورت معلق طراحی و اجرا کرد.

بو باردی به منظور هدایت پروژه موزه هنر مدرن دا باهیا، به مرکز این ایالت، شهر بندری سالوادور رفت و در ادامه فعالیت های حرفه ای اش به طراحی دیگر پروژه های شاخصی همچون مرمت ساختمان سولارو دو آنهائو در 1940، خانه چَمه . چَمه در 1964، پروژه سِسک پامپِییا در1977 و کارگاه تئاتر در 1984 پرداخت.

باید اضافه کرد که طراحی های بو باردی تنها محدود به معماری نمی شود و او در خلق چشم اندازهای متفاوت، هنر، طراحی مبلمان و گرافیک هم مشغول به فعالیت بود. هنوز بسیاری از پروژه های در حال ساختش به اتمام نرسیده بود که بو باردی در سال 1992 دیده از جهان فرو بست.

این حقیقتی واضح است که هم مهارت و تخیل معماران و هم تجربیات و ایده های بر آمده از حوزه عمومی وعموم مردم به یک اندازه در آثار بو باردی دارای ارزش و اعتباری هستند. حضور همزمان این دو، همواره حساسیت ها و اختلافاتی را به همراه خواهد داشت ولی همین بازخورد ها است که معماری را دارای ارزش و اعتبار می کند و تنها تعداد کمی از معماران، پیش از بو باردی توانستند این مهم را بهتر از او به انجام رسانند.

بو باردی توانست ترکیبی بی نظیر از شور و اشتیاق معمارانه و خیر خواهی انسانی خودش را نسبت به مردم برزیل به عینیت برساند. برزیل، در زمان بو باردی، عاری از مشکلات اقتصادی و سیاسی نبود ولی بو باردی کسی بود که با هر چه در دست داشت شاهکاری معمارانه خلق می کرد و به خوبی می دانست چگونه از هیچ همه چیز بسازد.