تادائو آندو یکی از مشهورترین معماران معاصر ژاپنی است. ویژگی های آثار او شامل طیف وسیعی از دیوارهای معمارانه و ساده بتنی است که با سطوح سنگی یا چوبی و پنجره های فراخ ، به شکلی هنرمندانه ترکیب شده است و بر خلاف بسیاری از طراحی های بتنی، دیوارهای آندو برای نرمی و همواری شان مشهور بودند که نتیجه صیقلی کردن قالب بندی ها قبل از ریختن بتن است. آندو متولد اُساکای ژاپن است و هنوز همین ورژِن قوی و در عین حال گوشه نشین اش از مدرنیسم، توانسته است که این تفسیر سنتی ژاپن از معماری را منعکس کند و به معمار " بوم گرای انتقادی " در جامعه حرفه ای شناخته شود.

اولین ساختمانی که توجهات واقعی جامعه معماری را به این معمار ژاپنی جلب کرد، خانه بی همتای آزوما/ خانه روو در سومیوشی بود و در سال 1976 در اساکا کامل شد. این خانه کوچک بتنی، رهیافتی رادیکال نسبت به شهر اتخاذ کرد، به شکلی که کاملا نسبت به محیط بیرون، بسته طراحی شده بود و به ساکنان اجازه می داد تا به فضایی خصوصی وارد شوند. طراح در حقیقت یک دنیای کوچک را در میانه ی شهری ساماندهی کرد که در اذهان عمومی، به شکلی نازیبا رشد کرده بود و مملو از خانه های خالی از هرگونه جذابیت بصری و حسی بود.

المان های پویای طبیعی، همچون خورشید، باران و باد جدابیت منحصر به فرد در سبک او به حساب می آید. شاید اتفاقی نیست که آثار معماری اش هنوز بعد از گدشت سال ها بهترین و مدرن ترین معماری های دنیا هستند و ساختمان هایی همچون کلیسای روی آب و کلیسای نور همچنان مشهورترین کارهای آندو باقی مانده اند. علاوه بر این، هر دو پروژه در جست و جوی فضاهایی روحانی، پیرامون تحسین و تقدیر یک عنصر منفرد طبیعی بودند و همین آثار هم نمونه های کاملی از اصول معماری آندو هستند.

با اینکه بیشتر کارهای اندو در ژاپن واقع شده اند، از نیمه دهه های 1990، او آثار بیشتری را در دیگر کشورهای دنیا طراحی کرده است که شامل پروژه های بی نظیری همچون موزه هنر مدرن فورت وورث و بنیادهنرهای پریتزکر در سنت لوییس می شود. در حال حاضر او بر اولین پروژه خود در نیویورک، پروژه ای مسکونی کار می کند.