درحال حاضر نیویورک شاهد برگزاری مهمانی هایی در گنبدهایی حبابی ست که شهر را فرا گرفته اند. اما معماری حبابی بیش از 40 سال پیش شکل گرفته است. ایده ی اولیه، به صورت طبیعی در دهه ی 1960 آغاز شد. طرح پروژه 1970 انت فارم از شرکت فراموش شده ی جرسی دِویل این ایده را مطرح نمود؛ معماری که شاید بیش تر برای اینستالیشن کادیلاک رانچ شناخته شده که شامل ده اتومبیل تا نیمه حفر شده در زمین بوده است.

پس از آن در 1988، هنرمند مایکل راکُویتز طرح پاراسایت را ایجاد نمود. این طرح که به عنوان شوخی کنایه آمیزی پیرامون مواد زائدی که ما هیچ گاه به آن ها فکر نمی کنیم در نظر گرفته شد؛ استفاده ای از باد خروجی های تهویه مطبوع ساختمان به عنوان بادکننده ی ساختار حبابی بود.

الکسیس روخس، پروفسور معماری از سای آرک، اینستالیشن حبابی خود را در سال 2006 ساخت. روخس با این ایده که در آینده ما خانه هایمان را در یک چمدان حمل می کنیم، از کامپیوتر استفاده نمود تا فرم های دقیق تری را برش و مورد استفاده قرار دهد.

پس از آن در سال 2005، شرکت نوروژی ام ام دبلیو، اینستالیشی را برای اتصال میان چهار ساختمان مجزا با استفاده از ساختارهای معماری حبابی ایجاد نمود. کنگو کوما نیز در همین سال، با استفاده از این معماری یک خانه چای در زمین های موزه ی فرانکفورت طراحی نمود.

در سال 2006، رم کولهاس و مهندس سیسیل بالموند ساختاری را ایجاد نمودند که شاید یکی از بهترین پاویون هایی است که بر روی زمین گالری سرپنتین در لندن به نمایش درآمده است.