رادیکالیسم در معماری انتخاب ساده ای نیست و تحت شمول فقدان منطق حادث
نمی شود، نکته حائز اهمیت دیگر توجه به این واقعیت است که امروزه معماری در قالب
تکنولوژی ها و جریان های اغواگر مُدْ مبنا به سادگی بازتولید می شود. معماری
رادیکال در این میانه به گمان ادریان لابوت هرناندز، که با ترسیماتش توجه جامعه
معماری را به خود جلب کرده است، معماری ای ایست که: "نیاز به گفتن هیچ چیزی
ندارد، نیازی به سخن گفتن و بیان کردن نکته ی خاصی ندارد، حتی لازم نیست فارغ از
هر نوع تمایل، اتکا، وابستگی و تعهد به نکته ای یا ممیزه ای حتی بر رادیکال بودن
خود موکد گردد. معماری همیشه معنایی در خود داشته است، مخصوصا زمانی که بر قوام یک [تقید انتزاعیِ]
کانسپچوالِ قوی شکل گرفته باشد، متشکله ای مادی که به سبب کیفیت های درونی [و
معمارانه] اش تفوق، تشخص و جاودانگی اش را به رخ می کشد، کیفیت هایی که نه فقط از
بیرون که حتی برخی مواقع از درون هم دیده نمی شوند.
شما
باید به ان نگاه کنید، با ان حرف بزنید و به چالش بگیردش و درونش غور کنید و لمسش
کنید و در پایان، تحسینش کنید. معماری برای صفحات مجلات یا اویزان شدن در گالری و
دیگران را محو زیبایی اش کردن خلق نشده است، معماری مدافع و توجیه کننده اگزیستنس
خودش است، معماری ظاهر می شود تا ارزش های درونی خودش را بیافریند و نشان دهد،
ارزش هایی که، نهایتا، همگی شان ریشه در زندگی بر این زمین دارند."