در ابتدای قرن بیستم، تبی جهان را فراگرفت؛ تکثیر بی پایان و غیر قابل کنترل شهرهای معاصر، این تب بلند ایده استراتژی های نوین طراحی برای کنترل این اشوب غیرقابل پیش بینی را تسریع کرد. در اوایل دهه 20، هنرمند و معمار هلندی؛ هنریک وایدولد، بر قوام این پیش انگاره که متروپلیس مدرن در سرحد انفجار قرار دارد و شهر عملا به پدیده از مد افتاده بدل شده است با تاکید بر مسئله فاصله گذاری spacing از این بارزه به عنوان یکی از کیفیت های مثبت ایده الی به نام شهر شهرزدایی شده cityless city استفاده کرد.  

وایدوِلد با مسافرت و گشت و گذار پیرامون شهرهای مهم اروپایی به این نتیجه رسید که فرهنگ مصرفی مدرن هم سپیده دمانی است برای پیشرفت و هم مدخلی است برای مخدوش سازی خطرناک خود همین پیشرفت. به گمان او افزایش میزان و امکان تحرک فردی و ظهور رسانه های جمعی انسجام فیزیکی شهر را از میان برداشته است و به جای ان سیل عظیمی از احساسات ضد و نقیض را جایگزین کرده. وایدولد با تمرکز بر روانشناسی ادراکی برامده از نگاه و منظر و چشم انداز perspective phycology به کاوش بر تجربه شهر و صورت بندی پیشنهاداتی برای طراحی جهان نو نشست، او به وادی نظریه هایی پا گذاشت که از جهان تئاتر امده بودند و بر دیدن و دیده شدن تاکید می گذاشتند.