یوسبی گویل قطعه زمین وسیعی روی تپه ای در حومه ی شهر بارسلونا از پدرش به ارث برد که لس کورتس د ساریا نام داشت. قبلا معماری به نام خوان مارتورل ای مونتلس در این سایت خانه ای به سبک کاراییب ساخته بود که کوبا و جمهوری دومینیکن را در یاد زنده می کرد که کل خانواده گوئل قبل از بازگشت به وطنشان در آن زندگی می کردند. یوسبی گوئل زمین های بیشتری در اطراف املاک وسیع قبلی خرید، سپس گائودی را در سال 1883 برای سازماندهی مجدد املاک  به شکل یک پارک فرانسوی و ساخت چند بنای جدید، شامل یک منزل و مجموعه ی اصطبل ها، دعوت به کار کرد. گائودی برای ساختن یک پارک رمانتیک، تعداد زیادی گیاهان مدیترانه ای مانند صنوبر، اوکالیپتوس، ماگنولیا، سرو و نخل به همراه دو فواره و یک آلاچیق در نظر گرفت. پسر گوئل بعدها بیشتر پارک ها و ساختمان های سبک کاراییب را به پادشاه اسپانیا فروخت و آن ها به عنوان اقامتگاه سلطنتی در بارسلونا مورد استفاده قرار گرفتند و امروز موزه ی موزاییک شهرداری بارسلونا را در خود جای داده اند. فینکا گوئل در واقع شامل یکی از دو فواره و آلاچیقی است که قوسی زنجیری در آن دیده می شود.

در قسمت جلویی باغ که با یک راه، مرزبندی شده است، دو ساختمان به نام پاویون های فینکا گوئل قرار دارند که ساختمان اصلی و مجموعه ی اصطبل ها را شامل می شوند و با دو رمسیر پیاده و سواره به هم متصل اند. ملک همچنان با دیوارهای اصلی بین دو خیابان اصلی محصور شده اند.

از سمت چپ، نمای خانه ی اصلی که از سه بخش تشکیل شده است دیده می شود. قسمت مرکزی، پلانی چند ضلعی دارد و شامل اتاق پذیرایی اصلی است که با گنبدی هذلولی به سبک کاتالان ساخته شده است. این بخش  به دو مکعب هم اندازه ی دیگرچسبیده است. در طبقه ی همکف، اتاق ها با سقف های مسطح تیرپوش کوچکی پوشیده شده اند، در حالی که سقف اتاق های طبقه ی اول قوسی شکل با مقطع هذلولی اند. این نوع سقف ها که قابلیت نصب سیستم تهویه در قسمت فوقانی شان را دارند، در نمای خارجی با کاشی های رنگین پوشیده شده اند.

بنابر این خانه پلانی ال شکل با دو یال برابر دارد و ورودی و پله ها در محل تقاطع  سه بخش اصلی قرار گرفته اند. این که چگونه گائودی تنوع فضایی و آراستن بنا را با مولفه های استاتیکی آن به هم بافته است بسیار جالب توجه است. گائودی در دیوارهای حائل از خاک بکر و مصالح ارزان قیمت با خواص مناسب استفاده کرده است. در جاهایی که نیروهای فشاری بیشتر است، مثل گوشه ها و مقاطع دیوارها آجرهای رنگین کمانی به کار برده که طیفی از قرمز به زرد تشکیل داده اند، و روی آن ها را با لایه ای از ملات ساروج و خرده شیشه های رنگی پوشانده است. قسمت خاکی زمین با بلوک های پیش ساخته ای پوشیده شده که با طرح های نیم دایره و کروی حالتی موج دار به خود گرفته اند.

قرنیز بالای دیوارهای خارجی با آجر پخته ی معمولی قرمز رنگ با ساختاری دژ مانند منظم شده داست. این ساختار در پلان افقی به صورت فرورفتگی و برآمدگی دیده می شود. با استفاده از این تکنیک ها گائودی توانست به روش های صحیح استفاده از مصالح ارزان و سطوح عایق بندی و منقش که کاملا یادآور هنر مدجنی است، دست یابد و از تاثیرات توالی رنگ ها و نورها بهره برد. نمای بیرونی سمت راست که در کناره ی جاده قرار گرفته است اصطبل ها هستند.

اصطبل ها بین ورودی و اتاق های سرویس دهی قرار دارند و با فضای سوارکاری چهارگوش و برج فانوس تکمیل شده است. همانند خانه ی اصلی، ساختمان دوم نیز از دیوارهای ترکیبی تشکیل شده است. اصطبل ها که امروزه محل کتابخانه ی ریال کاتدرا د گائودی هستند، پلانی مستطیل شکل و طولی دو نمای اصلی را ممکن ساخته است.

فینکا گوئل پیش از هر چیز به خاطر دروازه ی آهن کاری شده فوق العاده اش، شهرت دارد. در این قسمت دو ورودی وجود دارد: ورودی پیاده که در وسط دروازه از قوس هایی با مقطع سهموی شکل گرفته است. همین فرم در ساختار دیوار آجری مجاور هم تکرار شده است و به یک پایه ی سنگی بزرگ تکیه دارد. در این قسمت گائودی یک شاهکار پیکره تراشی از آهن ورزدیده که ماده ی مورد علاقه اش بود ساخته است. این اثر را نیز مانند بیشتر طراحی های آهنی اش در کارگاه آهنگری جان آنوس ساخته بود. اژدها و درخت سیب طلا در نوک ستون هایی که دروازه به آن متصل است، پاویون های فینکا گائول را به استعاره ای معماری از افسانه ی یونانی آخرین نبرد هرکول تبدیل می کند که سیب های طلا را از باغ هسپریدز ربود. افسانه به وسیله ی کشیش و شاعری به نام خاسینت ورداگوئر، دوست مشترک گوئل و گائودی، نقل شده بود. وی این داستان را در منظومه ی حماسی به نام لاتلانتیدا شرح داده و آن را به مارکیز کومیاس که برایش نقش یک مرجع روحانی را داشت تقدیم کرده است. در این شعر ریشه های اسطوره ای و مقصد متعالی مردم کاتلان ستایش شده است.