بارسلونا

این ساختمان قبلا در سال 1889 بنا شده بود و سپس کشیشی به نام انریک دوسو ای سِروِیو، که بنیان گذار فرقه ای جدید برای بانوان بود از گائودی خواست تا این ساختمان را با طرحی خلاق بازسازی کند. طرح اولیه بیش از یک ساختمان را در ناحیه ای که آن زمان خارج از بارسلونا بود، شامل می شد، اما فقط مدرسه و اقامتگاه های راهبه ها به تدریج ساخته شدند. کمبود بودجه گائودی را حتی از تکمیل همین ساختمان ساده نیز بازداشت. برای مثال، کلیسای کوچک داخلی (که از سمت جاده قابل دسترسی نسیت) هم توسط او ساخته نشد و در دوره های بعدی تکمیل گردید.

ساختمان کاملا مستطیل شکل است و از بیرون شبیه به قلعه ای محکم به نظر می رسد. چهار طبقه ای که با حالتی موزون از زمین بالا آمده اند و ریتمی که در دیوارها و برج های سه گوش و نوک تیز ساختمان وجود دارد باعث می شود که به نظر برسد ارتفاع از پایین به بالا کم می شود. قسمت جلویی که از مرکز ساختمان بیرون زده است، به شکل مربع است و ورودی ساختمان در طبقه ی همکف و تراسی در دو طبقه ی بالاتر را در خود جا می دهد. در قسمت عقبی ساختمان، ورودی دوم، ایوان و راه پله ها به صورت قرینه با ورودی اصلی با یک پیش آمدگی بزرگ قرار گرفته اند.

کل ساختمان با مصالح ساده که ساختارهای استاتیکی و تزیینی را توأمان داشتند ساخته شده است. در حقیقت گائودی می خواست با وجود محدودیت های مالی که وجود داشت اثری جذاب و بکر طراحی کند و همین انگیزه سبب شاخص شدن این طرح شد و آن را به اثری درشان تبدیل کرد.

در قاب پنجره ها از آجرهای سخت به رنگ قرمز و زرد استفاده شده است و آرک های فارسی بر، طاق های تیزه دار و بخش های میان طبقات همگی با همین مصالح پوشیده شده اند. در اینجا نوعی پیوستگی و رابطه ای نمادین میان ساختار طاق های باربر و تزیینات آنها وجود دارد که اغلب بسیار ماهرانه و تیزبینانه انجام شده اند. نوارهای باریک میان طبقات در پشت و جلوی ساختمان، تیره و روشنی ایجاد کرده و سبب بازی نور و سایه می شوند. درستی تناسبات در اجزای ساختمان نوعی همگنی به کل بنا القا می کند.

رئوسی سفالین از چهارگوشه ی ساختمان بالا آمدند که هر یک از آنها قفسه ای برای نگهداری از ستون های مارپیچی که ماهرانه آجرکاری شده اند دارد. در قسمت میانی روکشی سرامیکی با نمادهایی مانند کوه کارامل روی یک صلیب و قلب باکره ای که با نوک نیزه شکافته شده است وجود دارد. در قسمت فوقانی چهارگوشه ی بنا صلیب های سرامیکی که بازوهایشان در چهار جهت اصلی قرار گرفته است جلب توجه می کند. صورت اختصاری بعضی از دستورات مذهبی، با سرامیک های براق به رنگ قرمز تیره در رگه هایی در چهار نمای اصلی تکرار شده اند. رواق ورودی با سه درِ آهن کاری شده با طرح های گیاهی و نقوش هندسی برجسته محافظت می شود که به خوبی گویای نمادهای فرقه است.

همه ی تکنیک ها و کمپوزیسیون های محیط بیرون، ماهرانه به سه بخش تقسیم شده و با جذابیت هیجان انگیزی با داخل بنا تطابق یافته است. بخش مرکزی که در ابتدا طراحی شد با حرکات عرضی و طولی متناسب، نور و تهویه را به خوبی به درون ساختمان هدایت می کند. گائودی همیشه با ذوق و اشتیاق به حل این قبیل مسائل و مشکلات فنی می پرداخت. بسیاری از محققان معتقد بوده اند که این ساختمان استعاره ای از "ایل کاستلو اینتریور" است： اثری عرفانی از ترزای قدیس، که در آن، روح به قلعه ای تشبیه شده بود که پرتوهای پیشگاه ایزدی در مرکز آن تجلی می یابد.

گائودی با مهارت های فنی و ساختمانی اش دو دریچه ی نورگیر مناسب را در حیاط خلوت ساخت که از درازا به دهلیزهایی متکی بودند که با دقت به طاق های متقاطع تیزه دار پوشیده شده و روح جاری در این دیر قلعه مانند را به نمایش می گذاشتند. بعضی از طاق ها به ستون های بسیار باریکی تکیه دارند که ضخامت بسیاری از آنها از یک آجر تجاوز نمی کند. نوری که از سطح گچی سفید طاق ها منتشر می شود با سفال های تیره ی ستون ها و کف سازی ها در کنتراست شدیدی قرار دارد. از طبقه ی همکف به سمت بام، آجرهای متراکم طاق های باربر مانند قاب های متقاطع باربر مانند قاب های متقاطع سخت و محکمی از نورگیرهای بخش مرکزی و کناری که نور فضا را تأمین می کنند محافظت می نماید.