اواخر سال 1367 من و خواهرم با چهار خانواده ی دیگر که همه با هم دوست بودیم، شریک شدیم و زمینی را در خیابان مقصود بیک خریدیم (همان جایی که الان زندگی می کنم). بین ما شرکا سه معمار وجود داشت: جمشید بنان، بهروز بیات سرمدی و بنده. از ابتدای شراكت باور داشتم که ما سه نفر با هم، مثل سه تفنگدار، همکاری می کنیم و زیباترین ساختمان تهران را برای خودمان می سازیم. اما وقتی رسیدیم به مرحله ی “تهیه ی نقشه ها “ دو شریک معمارم بهانه ی این را گرفتند که من تا کنون هیچ ساختمانی را در ایران اجرا نکرده ام و نمی توانم در این کار دخالت کنم. داریوش (مهرجویی) آن روز از من دفاع کرد که من یک معمار درجه یک هستم و با نادر اردلان و علی سردار افخمی کار کرده ام و خانه ی "عروس پیکاسو" را برای نسرین فقیه طراحی کرده ام و غیره، ولی فاید های نداشت. سایر شرکا هم تسلیم حرف های دو شریک دیگر شدند. البته باید بگویم که جمشید و بهروز ماشالله خیلی سر زبان دار بودند و من صدایم در نمی آمد. به نظر خودم مثل یک بره بودم در برابر دو گرگ. آن دو دقیقا مشابه کلیشه ی “ضعیف کش“ بودند و دفاعیه ی همسرم هیچ فایده ای نداشت. دوستانی بودند که از مهربانی و از خود گذشتگی من کاملا آگاه بودند و بارها این تجربه را داشتم که دوستان، خوبی هایم را به جای حماقت می گرفتند. آن دو طرحی ریختند و عملیات اجرایی را شروع کردند. ساختمان دو قسمت داشت: قسمت جنوبی شامل فضاهای عمومی و قسمت شمالی شامل فضاهای خواب. این دو قسمت توسط یک راه پله ی عریض به هم متصل بودند و میان آنها یک حیاط خلوت عظیم هشت ضلعی بود. 

گود برداری کردند، به آب خوردند، با هزار بدبختی پی را ریختند و اسکلت را علم کردند. سقف را زدند که بین شرکا اختلاف درگرفت. یکی از شرکا معتقد بود که مخارج انجام شده بیش از معمول بوده است. بهروز هم شاکی بود که جمشید هیچ کمکی در کارها نمی کند در صورتی که نیمی از دستمزد طراحی و پیمانکاری را دریافت می کند. کارهای ساختمان متوقف شد. چهار سال اسکلت بدون ضد زنگ ماند و فرسوده شد. بتن های سقف ها چهار زمستان زیر برف و باران ماندند و آسیب دیدند تا بالاخره شریکی جدید پیدا شد تا سهام دو شریک شاکی (بهروز و طوفان) را بخرد. در این میان كه من ساختمان های "پیرایش" را طراحی کرده و به اتمام رسانده بودم، شرکا "مقصود بیک" عوض شده بودند و تصمیم گرفتند که من ساختمان را به اتمام برسانم.

جمشید بنان که این بار فقط به عنوان شریک من بود، خیلی مرا تحت فشار قرار داد. طرح را تغییر دادم، حیاط خلوت را کوچک ( 6×7 متر مربع کاملا کافی بود) و فضای آشپزخانه و نهارخوری را بزرگ کردم و در نهایت یک ساختمان آجری کاملا ایرانی و مدرن اجرا کردم. با گذشت شش سال بالاخره این ساختمان را ساختم و زمانی که به چاپ رسید (مجله ی معماری و شهرسازی، شماره ی 54 و 55) به عنوان همکار اسامی جمشید بنان و بهروز بیات سرمدی را نیز ذکر کردم. "مقصود بیک" اولین ساختمانی بود که به عنوان طراح و پیمانکار اجرا نمودم زیرا در زمان اجرای ساختمان های "پیرایش" آنقدر پیمانکار به من آسیب رساند که دیگر چاره ای جز این نداشتم.

طراحی ساختمان های "پیرایش" را به لطف دوست نازنینم معصومه وثوق،روحش شاد، به من واگذار نمودند. معصومه (فی فی) وثوق روزی مرا به گیتی و هایده پیرایش معرفی نمود و آن ها پس از مطالعه ی پورتفولیوی بنده تصمیم گرفتند کار را به من سفارش بدهند. همسر فی فی، حمید شریکر پیمانکار این دو ساختمان دوقلو بود. مثل همه ی ساختمان های مسکونی ای که در تهران طراحی نمودم، این دو نیز یک حیاط مرکزی داشتند و نمای آن ها را با آجرگری اجرا نمودیم.

مقاطع حیاط خلوت ساختمان های پیرایش (جزئیات جاگلدانی ها کمرنگ ولی هنوز آشکار است.)

مقاطع این حیاط خلوت را طوری طراحی نموده بودم که آپارتمان ها به یكدیگر مشرف نباشند و جاگلدانی هایی به این منظور تعبیه شده بودند. هر طبقه 60 سانتی متر عقب نشینی و یک جاگلدانی داشت. پیمانکار حاضر نبود این جاگلدانی ها را اجرا کند و بهانه می گرفت که اجرایی نیست. قرار شد جزئیات اجرایی آنها را بکشم. ولی باز هم پیمانکار زیر بار نرفت. در کل هر جا که ظریفکاری وجود داشت و اجرا را مشکل می نمود، مورد رضایت پیمانکار نبود و او تمام کوشش خود را می کرد که این جزئیات پیچیده را حذف نماید. به خوبی به یاد دارم روزی را که پیمانكار می خواست جزئیات پنجره های زاویه داری را که جایگزین جاگلدانی ها کرده بودم تا مسئله ی اشراف پیش نیاید، حذف کند.