این گروه که از سال 1966 شکل گرفت و فعالیت خود را با نقد معماری پیش از خود و شیوه ی جدیدی در تفکر و ارایه ی معماری در قالب فيلم، فتومونتاژ، تصویرسازی، چیدمان و ... آغاز نمود؛ در حقیقت یکی از جریاناتی بود که همچون آرشیگرام، آرکی زوم و ... بعد از جنگ جهانی و در اوایل نیمه ی دوم قرن بیستم، با درون مایه ای از نقد به فراروایت مدرنیسمِ نیمه ی اول قرن که طراحی و معماری را به سمت عقلانیتی ساکن و غیر منعطف سوق داده بود؛ همچون مفصلی رویکردهای نوین فلسفی و جریانات انتقادی در عرصه ی زیبایی شناختی و هنر را به دنیای معماری منتقل کرد. چرا که در آن مقطع مهم از تاریخ، علاوه بر آن که در عرصه ی هنر از دل مفهوم گرایی ConceptualArt، شاخه های جدیدی چون، Installation، Performance Art، LandArt، VideoArt و... به ظهور می رسید؛ علم و تکنولوژی به سرعت در حال پیشرفت و بستر اروپا نیز بسیار متاثر از رویدادهای فراگیر سیاسی/ اجتماعی/ فلسفی بود. چنانکه رویداد می 68 فرانسه با روح ضدیت در برابر نظام لیبرال سرمایه داری؛ مانند یک کانون زلزله، نتایج بسیاری در جهان داشت. رخدادی که شکل نوینی از وجود و سوبژکتیوه ( روابط نوین با بدن، زمان، جنسیت، محیط اطراف، فرهنگ، کار و ...) را پدید می آورد. گویی چشم جامعه ناگهان بر آنچه در درونش تحمل ناپذیر بود، باز شد و همچنین دریافت که "چیز دیگری" هم ممکن است. ( می 68 فرانسه، ژیل دلوز/ فلیکس گاتاری/ ...، تهران، رخ داد نو، 1389)

در پی این نگرش، سوپراستودیو روایتی را مطرح می کرد از "زندگی بدون هر چیز" Life without objects و "معماری بدون معماری"؛ که کلیت آن در چندین جمله از آدولفو ناتالینی ( موسس گروه ) در سال 1971 قابل دریافت است:

" اگر طراحی، عامل ایجاد مصرف گرایی است، باید طراحی را رد کنیم. اگر معماری ، ابزاری برای تدوین و قانونمند کردن مدل بورژوازی مالکیت و جامعه است، باید معماری را رد کنیم. اگر معماری و طراحی شهری، اختلافات اجتماعی فعلی را رسمیت می بخشند، باید طراحی شهری و هر شهری که بر این اساس طراحی شده را رد کنیم... تا زمانی که هرگونه جریان طراحی نتواند به نیازهای اولیه ی انسانی پاسخ دهد، باید آن را حذف کرد، ما می توانیم بدون معماری هم زندگی کنیم..."

“…if design is merely an inducement to consume, then we must reject design, if architecture is merely the codifying of bourgeois model of ownership and society, then we must reject architecture, if architecture and town planning is merely the formalization of present unjust social divisions, then we must reject town planning and its cities…until all design activities are aimed towards meeting primary needs. Until then, design must disappear. We can live without architecture…”

 از جمله پروژه های گروه،  ابر سطح ‌ است. صفحه‌ای بی‌کران. شبکه ای که با تکرار یک مدولار به وجود می‌آید و تعبیری است از شبکه ی ارتباطی و خدماتی درکل جهان. شبکه ای که پیوسته continuous بوده ولی همگن نیست. مجاور طبیعت بوده و با تلاش در از بین بردن جداکننده های مابین بیرون از درون فضاها، مدلی برای یک شناخت و رفتار ذهنی است. سطحی که در آن دیگر نه نیازی به شهرها و قلعه ها ست و نه هدفی برای ساخت خیابان ها و میدان ها. هر نقطه ای از آن همسان دیگر نقاط است ولی مسافت از نقطه ی A  به نقطه ی B  می تواند بلند یا کوتاه شود. سطحی که فضا را از معماری تخلیه و درنهایت‌، شرایط را برای گونه‌ای دیگر از زندگی مهیا می‌کند. هر فرد می‌تواند با دیدن این صفحه‌، زندگی ایده‌آل خود را در آن تجسم کند و اینگونه فضا می تواند فارغ از معماری‌، به بستری برای مهاجرتی پایدار و پرداختن به روایت‌های شخصی افراد تبدیل ‌شود.

.

.

.

.

.

Bernard Tschumi- Parc de la Villette

Rem Koolhaas- Exodus Project