تعریف سرزمین عمدتاً به یک قلمرو سیاسی در قالب مرزهای دولت-ملت اتلاق می شود که با گسترش موج جهانی شدن، به شکل انکارناپذیری مفهوم آن در حال تغییر است. از سویی به نظر می­رسد که طی این فرایند، مرزها محو و مفهوم جغرافیا در حال کمرنگ شدن است ولی از سوی دیگر سرزمین به شکلی دیگر در حال بازتعریف خود بوده و بدون انکار فشردگی فضا-زمان و خروج جوامع از انزوا ، هویت جدیدی برای خود تعریف می­کند. سرزمین با مفهوم کلاسیک آن منبع بسیاری از وقایع نامطلوب تاریخ همچون نژادپرستی، نسل کشی، جنگ و ... بوده است ولی در تعریف جدید، سرزمین و حکومت وابسته به آن حتی بیش از پیش در تعیین و تنظیم زندگی شهروندان خود نقش دارند و ایدئولوژی منبعث از این واقعیت نیز که عمدتاٌ مبتنی بر نیاز انسان به تفاوت است، خودنمایی می­کند. در این میان، در قلمرو تفکر و معماری، دیالکتیک و دیالوگ مابین دنیاهای مختلف به شکلی روزافزون ممکن می­گردد و از این برهم کنشها، سنتزهای جدیدی می­تواند حاصل می شود. علاقه به گرایشهای محلی نتیجه تعریف جدید سرزمین و میل به متفاوت بودن است که نتیجه آن را به وضوح در جوایز پریتزکر دو سال اخیر می­توان مشاهده نمود. شاید دهه سوم قرن بیست و یکم، دهه ورود دیالکتیک سرزمینها به جریان جهانی باشد...     

درسْگفتارِ عصرگاهی فرامرز غفارپسند در کارگاهْ مسابقه قوام الدین شیرازی با موضوع  دیالکتیک زمین، ساعت 19، 4 اردی بهشت در سالن خیام واقع در ساختمان شماره 1 نظام مهندسی ساختمان استان فارس برگزار می گردد.