به دنبال برگزاری دو دوره کارگاهْ مسابقه قوام الدین شیرازی در اردیبهشت ماه سال‌های 95 و 1394 توسط سازمان نظام مهندسی ساختمان استان فارس، سومین دوره این کارگاهْ مسابقه با تاکید بر استفاده حداکثری از ظرفیت کارامد معماری ایران در قالب طراحی و اجرای 8 غرفه در پیشخوان باغ عفیف آباد شیراز با کیوریتوری مهران داوری و با موضوع "معماری کردن در فضای مرز" حدفاصل روزهای 1ام تا 12ام اردیبهشت ماه 1396 برگزار شد.

باور کردنی نیست که تنها چند ساعت پس از برگزاری جشن پایان کارگاه و شروع نمایش عمومی آثار سومین دوره کارگاهْ مسابقه قوام الدین شیرازی، دست ساخته های این رویداد شهری، توسط شهرداری شیراز به طور ناگهانی و ضربتی در اوایل صبح چهارشنبه سیزدهم اردیبشهت ماه 1396 تخریب شد!
جدا از آن‌که خوانش‌های تحلیلیْ انتقادی از این پروژه و اتفاقاتی که برای آن پیش آمد در آینده نزدیک، موجب بسط لایه های گفتمانی تازه ای در جامعه معماری ایران خواهد شد و از این منظر تخریب فیزیکی این آثار به هیچ رو به معنای پایان حیات آن ها نخواهد بود، با در نظر گرفتن این واقعیت که شهردارى شيراز به لحاظ مسئولیت سازمانی‌اش بایستی به‌جاى تخريب آثارِ این‌چنین و برخورد سلبی با چنین رویدادهایی، به تشويق و پشتيبانى مادى و معنوی از آن‌ها بپردازد، این پرسش بنیادین مطرح می شود که چگونه نهاد متولی ساختن فضای شهری می‌تواند در پس این نوع برخورد با فضای شهری قرار گیرد؟

به موازات بایستی پرسید که علی رغم افزایش چشمگیر کیفیت برگزاری این دوره، ارتقا وجوه معمارانه آثار طراحی شده، استقبال کم نظیر مردم و مسئولین شهری و کشوری، پشتیبانی نهادهای دولتی، حکومتی و مردمی در سطح ملی و استانی، مشارکت و همکاری فکری و اجراییِ تاثیرگذارترین لایه های جامعه معماری ایران و هزینه های انجام شده توسط افراد، شرکت ها، انجمن ها و بیت المال، دلیل عدم تحمل، قصور، تخریب گری و سوء مدیریت در برخورد با این فضای مردمْ مدار و فاخر شهری و تخریب آثار در حوزه عمومی به جای جابه‌جایی شان از سوی نهادی که بایستی رویکردی مراقبتی و حمایتی نسبت به فضای شهری و آثار معمارانه مستقر در این فضا داشته باشد، چیست؟

در ضمن نباید فراموش کرد، یکی از عمیق ترین لایه هایی که تمام عناصر دخیل در این رویداد بر آن تاکید داشتند، مسئله آموزش و چگونگی ارتباط میان آموزش مبتنی بر طراحی و ساختن در رشته معماری بوده است، دغدغه ای که بنا به نظر تمام ناظرین این مجموعه، در این دوره، با فاصله معناداری نسبت به ادوار گذشته محقق شده است و این حاصل حضور دانشجویانی بوده است که در تمام طول دوره فداکارانه خود را وقف تحقق طرح‌هایشان کردند، دانشجویانی که آینده معماری شیراز را خواهند ساخت و امروز بیشترین آسیب روحی و روانی را متحمل شده اند، چرا که نتوانسته اند شاهد بازْخورد آثارشان در حوزه عمومی باشند، از این منظر این برخورد غیرمسئولانه در عمل بی تفاوتی به آموزش معماری و نسل آینده معماران شیراز ترجمه می شود.

در راستای یافت پاسخ هایی صریح بر پرسش‌ها و دغدغه های پیشین، امضا کنندگان ذیل خواهان پی‌گیری مطالباتی به شرح زیر می‌باشند:

·       پاسخگویی، عذرخواهی، رسیدگی، جبران صدمات معنوی خصوصا نسبت به دانشجویان شرکت کننده در کارگاهْ مسابقه، اعاده حقوق حرفه ای و شهروندی، رسیدگی و عذرخواهی رسمی و برخورد مسئولانه با آمران و عاملان بالادست این اهمال

·       به رسمیت شناختن شأن و منزلت معماری و آموزش معماری در شهر و علی‌الخصوص معماری در شیراز به عنوان پایتخت فرهنگی ایران و حفظ سرمایه های ملیْ انسانیْ اجتماعی که متواضعانه، اعتبار و آگاهی و توان خود را صرف نفع حوزه عمومی می کنند

·       همکاری و جلوگیری از اخلال در برگزاری این رویداد و رویدادهای شهری مشابه آن

·       اعاده حیثیت از شخصیت شهر شیراز در مجامع عمومی به واسطه رسیدگی و برخورد قاطع و مسئولانه به منظور جلوگیری از تخریب چهره ی ملی این شهر