سایتِ تحلیلیْ انتقادیِ معماریْ شهرسازی اتووود انبار سومیس ـ کنترل حرارتی ـ ریختن برگ ها

ساختمان هایی که به انبار و اصطبل اختصاص دارند، معمولا در ردیف معماری روستایی و سنتی طبقه بندی می شوند و به ندرت این امکان به وجود می آید که آن ها را به عنوان نوعی معماری معاصر قلمداد کنیم. اما گروه معماران پالی فیکیتی به گزینه ای شاعرانه و خلاق، با فرمی سنتی دست یافته اند که هم محل انبار یونجه باشد و هم اصطبل. طرح بر تضاد میان دو دیدگاه تکیه دارد: از یک سو دقت و وسواس مبتنی بر نظم و قانونمندی مدرنیته، و از سوی دیگر ترکیب روستایی و همیشه در حال تغییرِ وابی - سابی (wabi-sabi)؛ جریان زیباشناختی ژاپنی که زیبایی را در عدم کمال می جوید. ایده اولیه طرح، استفاده از یونجه و کاه به عنوان پوشش نماهاست. این فکر، امکان حداکثر استفاده از پیرامون بنا به عنوان انبار را فراهم می کند و داخل بنا به اصطبل و دیگر ملحقات مزرعه اختصاص می یابد. در پایان پاییز، علوفه ای که به تازگی جمع آوری و انبار شده است، دیواری سبز رنگ روی نما ایجاد میکند. با گذشت ماه ها، علوفه خشک شده و به رنگ زرد در می آید. در این هنگام است که دسته های علوفه به تدریج برای تغذیه حیوانات استفاده می شود. به این ترتیب نما تبدیل به المانی می شود که در حال تغییر است و ساختمان تصویری از زندگی، تولد و مرگ می شود؛ موضوعات بدیهی و تکرار شونده ای که فصول و دنیای کشاورزی را تعریف می کنند.

استفاده از دسته های علوفه برای پوشاندن نمای خارجی انبار، نه تنها المان معمارانه ای بسیار غنی در رنگ، فرم و مصالح را به وجود آورده است، بلکه کارگران کشاورزی را به بازیگران اصلی معماری تبدیل می کند. جدا از تغییر رنگ، انباشتن یا برداشتنِ مداوم علوفه، شیئی متغیر، پویا و همیشه در تحول به وجود می آورد. سکوی پیوسته ای در تمام طول نمای ساختمان ایجاد شده که دسته های علوفه را به فاصله ی یک متر از زمین، انباشه روی هم نگه می دارد و به این طریق علوفه با رطوبت زمین تماس پیدا نمی کند. کف سکوها با پروفیل های فلزی به سازه اصلی متصل شده اند. دسته های علوفه در طول ماه های سرد، عایقی حرارتی میان فضای بیرون و درون نیز می شوند.