موضوع پروژه طراحی و ساخت پاویونی به ابعاد ۴*۴*۴ متر در قالب کارگاه مسابقه
قوام الدین شیرازی ۱۳۹۶ واقع در گذر قوام الدین منتهی به باغ عفیف آباد شیراز در
مدت زمان ۱۲ روز بود. موضوع بیانیه کارگاه که توسط کیوریتور این رویداد، آقای
مهران داوری، تنظیم شده بود تحت عنوان "معماری در فضای مرز" مطرح شد.
ایده تا اجرا: در قالب محتوای بیانیه، پرسش مشخص این گروه امکان راستی آزمایی تولید معماری
به متابه ساختاری بود که در عین تلاش برای تولید خوانش و ادراکی غیر متعارف از
مفهوم پوسته و رابطه درون و بیرون، حضور معمارانه خود را به عنوان ابژه ای مستقل
از سوژه حفظ نماید.
در طراحی این
پاویون با دو سطح استراتژیک از برنامه ریزی فضایی و معماری روبرو بودیم؛ اول
چگونگی حضور پروژه در سایت، و دوم نحوه آرایش معمارانه آن.
به منظور تقویت
حضور ابژه معماری، یکی از اهداف اصلی
دراین پروژه مرکز زدایی از سوژه بود؛ در عین حال به دلیل واقع شدن پروژه در یک
بستر شهری دارای حافظه تاریخی و طبیعی، پروژه به دنبال گریز از تولید مفهوم مرز به
مثابه یک سیستم بسته، مانع، سرپناه و جداکننده فضایی و حرکت به سوی تولید ابژه ای
بود که بتواند به فضای شهری مجال امتداد و به مخاطب اجازه نفوذ بی واسطه بدهد. به بیانی دیگر چالش این پروژه در ارتباط
با سایت این بود که چگونه می توان تعریف مرز و پوسته را از محدوده ای متقن و بسته به
یک طیف باز تبدیل کرد.
برای تأمین ایده
طرح از هندسه شبکه ی (گرید) باز به دلیل قابلیت ذاتی آن برای تولید سیستمی از
پیچیدگی ها و دگرگونی های بی نهایت بهره
جستیمِ. بی تفاوتی ظاهری ساختار ساده شبکه به مفهوم پیچیدگی است که می تواند
محدوده ای وسیع از ناهمگونی ها تولید نماید. ماهیت ساختاری شبکه (گرید) می تواند
به تقویت نظمی بپردازد که همزمان ضعیف و قوی باشد.
به این منظور در
محدوده ی مشخص شده پاویون در سایت کارگاه-مسابقه شبکه ای منتظم از ۲۵ نقطه به
فواصل ۱ متر در نظر گرفته شد. معماری پروژه متشکل از مدول های متشابه دیوارگونه ای
با تناسباتی لاغر و غریبه ( ۸*۷۰* ۴۰۰ سانتی متر) است که بر نقاط شبکه مبنا قرار
گرفته اند. این دیواره های منقطع با ایجاد تراکمی غیر انسانی در شبکه ای باز ارتباط
درون و بیرون را از حالتی خطی و گسسته به مجموعه از مسیرهای نا معین و پیوسته
تغییر می دهد.
برای
تولید ناهمگونی، ایجاد سکانس های فضایی متنوع و همچنین ارتباط غیر خطی با سایت، مدول
های مستقر بر شبکه مبنا در چند دسته طراحی و اجرا شد؛ از نظر نوع متریال مصرفی،
تعداد ۱۸ مدول دارای دو وجه متضاد - صلب و آیینه ای- بود و در ۵ مدول باقی مانده هر دو وجه با سطوح
آیینه ای پوشانده شد. از منظر نحوه استقرار با توجه به مشخصات بستر و سناریوهای
حرکتی و بصری پیش بینی شده، ۱۶ مدول با قابلیت چرخش ۳۶۰ درجه حول محور مرکزی و ۷
مدول به صورت ثابت طراحی شد. از مجموع ۲۵ نقطه موجود در شبکه، ۲ نقطه میانی فاقد
مدول هستند.
تنوع در تضاد
متریالی و چرخش یا ثابت بودن صفحات، دائما بر تراکم فضا تأثیر می گذارد، سکانس های
بصری و فیزیکی متفاوتی در تماس با عناصر حاضر در سایت ایجاد می نماید، سناریوهای
حرکت در فضا را تغییر می دهد و همچنین امکان تعامل با مخاطب را افزایش میدهد. مخاطب می تواند وارد ابژه
شود و در حالی که نوعی درونیت را در فضایی نا متعارف تجربه می کند، ارتباطش با
بیرون نیز به کلی قطع نمیشود. از سوی دیگر به دلیل وفاداری پروژه به ایده
شبکه، میزان تراکم سیستم و همسان بودن و مقیاس صفحات، علی رغم توانایی مخاطب در
اعمال تغییرات محلی در سیستم، ماهیت و کاراکتر اصلی ابژه همچنان ثابت و دور از
دسترس باقی می ماند.
نام پروژه: Deep [non] Skin
مدیر طراحی: مینا سعادت فرد
همکار طراحی و مدیر اجرایی: علی ارزاقی
گروه طراحی و اجرا:
پرهام استوار، محمد اسدی، حمیدرضا اسمعیل نظری، احمد بیگی، زهرا حقی، رامین دهقان،
امیرعلی رستگار، محسن صف شکن، مهرناز عیسی خانی، فراز کاشانی، نگین کوشک جلالی، داوود
محمد حسن، مسعود نساوند.
سفارش دهنده: سازمان نظام مهندسی شیراز
مساحت: ۱۶ متر مربع
حجم: ۶۴ متر مکعب