اواخر دهه 1970 دولت هند هدف ساخت یک موسسه در هر مرکز استان داشت  تا بازده فرهنگی و خلاقانه ملی را جشن بگیرد.

اگر چه این طرح تا حد وسیعی نا موفق بود اما یک مثال پر افتخار همچنان وجود دارد : بارات باوتن (خانه هند) که در بوپال قرار دارد.

این مرکز هنری چند منظوره که توسط چارلز کوریا ستاره معماری هند طراحی شده برای اولین بار در سال 1982 بازگشایی شد.بیش از 30 سال بعد همچنان تجهیزات فرهنگی بسیاری را در خود جای داده و میزبان بسیاری از رویدادهای هنری است.

طراحی این مجموعه در واقع محصول ماموریت کوریا برای ایجاد یک ساختار معماری مدرن منحصر به کشور هند و متمایز از نوگرایی اروپایی است.کوریا در بارات باوان با استفاده از مواد اولیه فراوان که توسط میراث معماری غنی کشور او فراهم شده  یک ساختمان برای دوره مدرن طراحی کرد که ریشه محکم در رسوم محلی گذشته هندوستان دارد.

این مجموعه در دامنه کوهی که به سمت یک دریاچه میرور ساخته شده که دارای تعدادی بهارخواب و حیاط میباشد.در هنگام ورود بیننده میتواند مسیر تراس ها را که به سمت دریاچه میروند دنبال کنند یا از حیاط هایی که اجازه دسترسی به حداکثر تجهیزات فرهنگی را میدهد پایین برود. این امکانات فرهنگی شامل : گالری های هنر معاصر . موزه هنر های قبیله ای . تالار کنفرانس . کتابخانه اشعار هندی . مغازه چاپ و یک استودیو برا اقامت هنرمندان است.

در حیاط ها دریچه های شیشه ای ساختمان نشان میدهند که برنامه های هنری هم از لحاظ لفظی و هم ا لحاظ مجازی برای عموم آزاد است. در پایین این مجموعه یک آمفی تئاتر وجود دارد که  در آن نمایش های روباز اجرا میشود که دریاچه نیز پرده پشت صحنه طبیعی برای آن است.

مسیر میان تراس ها حرکت به سمت سطح شیب دار طبیعی را ممکن میسازد که حیاط ها فضاهایی آرامش بخش برای استراحت فراهم میکنند.ارتباط میان این دو جزء یک جریان رفت و آمد انرژی را در اطراف مجموعه ایجاد مبکندکه کوریا از آن به عنوان مسیر تجهیزات یاد میکند. او ادعا میکند مراسم مذهبی دنبال کردن یک مسیر مقدس در واقع یک انگیزه جهانی است که در تمام فرهنگ ها و مذهب ها وجود دارد.

کوریا معنویت این مسیرها را با کشیدن خطوط موازی که در معماری مذهبی نیز مشاهده میشود مورد اهمیت قرار میدهد که شامل : معابد خورشید پرستی در مکزیک و معابد هندو در بالی میشود که دارای مسیرهای معنوی به سمت بالای دامنه کوه هستند.

کوریا همچنین به مثال های دنیوی از مسیرهای معنوی اشاره کرد مانند قصر شهر فاتح پورسیکری  و ساختارهای معماری گردشگری کوربوزیه اگر چه او ادعا کرد که مورد دوم فقط یک عبارت دنیوی (عامی) برای ابراز آنچه در واقعیت یک ذات عمیق و مقدس است.

در بارات باون پله های میان تراس ها معماری هندی سنتی را نشان میدهند در حالی که تقدس این مسیر را دلالت میکند.پله ها یادبود کوه های گات هستند.پله های موجود در شهر های هندی که به آبهای مقدس میرسند مانند پله های کوریا رهگذران را به سمت دریاچه هدایت میکند.در واقع کوریا کوه های گات را در بستر رودخانه کنگ به عنوان یک اعتبار ادبی قرار داد. در بارات باون پله ها رهگذران را به دریاچه هدایت میکنند.معانی مذهبی که تاکیید بر ماهیت مقدس این مسیر دارند.

نوگرایی اروپایی تاثیر بسیار زیادی بر معماری مدرن در هندوستان در قرن بیستم داشت. کوریا تا حدودی در طی این روند محتاط بود وقصر لوکوربوزیه انجمن چاندیگرا را برای نداشتن تهویه مناسب  نور ناکافی و نامناسب بودن آن برای آب و هوای گرم و مرطوب هند مورد انتقاد قرار داد.

معماری کوریا برخلاف آن توسط محیط اطراف آن شکل گرفته که کنترل آب و هوا مهمترین موضوع در طراحی های اوست.در واقع این امر یک ضرورت است و اکثر کارهای اولیه او شامل پروژهایی برای اقامتگاه ها بوده که ساکنین ابزاری برای پرداخت هزینه ها ی تهویه هوا نداشته و مجبور بودند بر خود ساختمان تکیه کنند تا دما را تنظیم کنند.

علاوه بر ورود سایه های مهرو موم شده ی معماری اروپایی که در هوای سردتر مناطق غربی ضروری بود کوریا فضاهای روباز را طراحی کرد.او مشاهده کرد که در آب و هوای گرم بهترین مکان در اواخر بعد از ظهر و صبح های زود فضای روباز خارج از ساختمان میباشد . حیاط های فرو رفته بارات باون از آفتاب میان روز و سوزان سایه ای مناسب درست میکنند در حالی که تراس های مرتفع هوای تازه و و فضا مناسب در زمان های خنک تر از روز فراهم میکند.این راه حل برای کنترل شرایط آب و هوایی از تاریخچه معماری هند به طور مستقیم گرفته شده است و از حیا ط ها ئ تراس های رد فورت در آگرا الهام گرفته است.

آسمان برای کوریا حکم نیروی معنوی و افسا نه ای داشت که از آن به عنوان خانه خدایان یاد کرده است که منبع نور بوده که نخستین محرک برای حواس ما میباشد.هدف او استفاده از قدرت آسمان برای ایجاد یک تجربه متافیزیکی از طریق معماری بود و ادعا داشت که هیچ چیز مانند حضور در فضای باز و احساس کردن آسمان بزرگ در بالای سر خود اینقدر عمیق و محرک نیست.

در بارات باوان هدف این است که هر فردی که از گالری به حیاط ها وارد میشود تجربه فضایی یکسانی بدست آورد.

آسمان با فضاهای داخلی ساختمان به هم پیوسته شده همراه با لایه های به هم پیوسته در بالای ساختمان که به نور و هوا اجازه ورود به دریچه های مدور میدهد.از فضای بیرون این لایه ها به نظر میرسد که یکی دیگر از ویژگی های هنر معماری هندوستان را توصیف میکند، چتر های تزئینی که در اصل ، بالای قصر های راجاستانی قرار می گرفتند.

فضاهای بیرون در بارات باوان در واقع نمود های فیزیکی از مفهوم فضای خالی هستند، یک مضمون تکرار شونده در فرهنگ بصری هندوستان، به ویژه در فلسفه هند جدا از فعالیت های موجود در ساختمانها ، حیاط ها یک فضای خالی را برای تعمق و تامل فراهم میکنند که مجسمه ها در مرکز آن قرار دارند. این مکانها به عنوان نقاط مرکزی میانجی برای بیننده عمل میکنند که بیشتر شبیه تک درخت هایی هستند که در مرکز حیاط های ژاپنی پیدا میشوند.کاربرد این فضای خالی به عنوان یک ابزار معماری توسط کوریا به عنوان یک عمل غیر ساختمانی تعریف شده است . او از قابلیت پوچی حیرت زده شد که در واقع عجیب به نظر میرسد انسان از ابتدا از ناکارآمد ترین و بی جان ترین مواد و مصالح استفاده کرده است مانند آجر و سنگ ، فولاد و آهن تا آنچه عمیقا او را تکان میدهد ابراز کند.

موفقیت طولانی بارات باوان تا حد زیادی به دلیل شهرت دیرینه آن در ساکنین محلی است.

حیاط ها فضاهای همگانی فراهم میکنند همراه با پله هایی در اطراف حاشیه ها که مکانی برای نشستن ساکنین برای ملاقات و ایجاد ارتباط  درست کرده است . تراس ها بسیار از جانب خانواده هایی که بعد از ظهر های خود را با پیاده روی در کنار آب و لذت بردن از محصولات فرهنگی این مجموعه میگذرانند مورد توجه قرار گرفته و پر طرفدار شده است. کوریا در ایجاد یک ساختمان مناسب نیازهای جامعه معاصر در حالی که از اصول معماری شناخته شده استفاده میشود، سعی در آشتی دادن نوگرایی و سنت دارد. که یک قدم مهم به سمت هدف بزرگ او در ایجاد یک روند نوگرایی هندی مجزا می باشد.