در اعماق جنگل غرب هلسینکی، پایمیو سانتاریوم، یکی از پروژه های مهم آلوار و آینو آلتو قرار دارد، و البته الگویی برای معماری مدرن با رویکرد مراقبت های بهداشتی. آلتوها طراحی این پروژه را در مسابقه برنده شدند، پروژه در سال 1928 بخشی از یک ایده بزرگ و جاه طلبانه تر برای طراحی و ساخت مجموعه های وسیع درمانی در فنلاند پس از استقلال از روسیه به سال 1917 بود. آلتوها طرح را به فرصتی برای تبیین هویت ملی جدید با رویکردی خوشبینانه تبدیل کردند. در ان زمان بیماران مبتلا به سل به درمان طولانی مدت و البته استراحت بلند مدت نیاز داشتند و البته امکان زنده ماندشان نیز کم بود، همین واقعیت ها و محدودیت ها بود که آلتوها را بر ان داشت تا به طرحی نزدیک شوند که به موازات تامین وجوه درمانی برای بیماران امکان حس ارامش و لذت بردن از محیط را نیز فراهم می کرد. آلتوها با به حداکثر رساندن نور طبیعی و بیشینه سازی گردش هوا و استفاده بلاواسطه از پنجره ها برای تامین این نیازها، ساختار سازمانْ دهیِ فضایی پروژه را نیز به گونه ای طراحی کردند که بیماران امکان آشنایی و شناخت از یکدیگر را نیز داشته باشند. آلتوها، انگونه که خودشان گفته اند، این ساختمان را به مثابه ابزار درمانی در نظر آوردند و به موازات تمام عناصر مبلمانی ان ـ صندلی ها و دستگیره های در ـ را نیز طراحی کردند؛ صندلی های پایمیو از دل همین پروژه بیرون امده است.