پوپولیست ها می توانند کشور را اداره کنند و هیچ بعید
نیست که این کار را در راستای تعهد پیشینشان به ایده نمایندگی انحصاری مردم انجام
دهند. ان ها راسخ و محکم، عزمشان را برای تسخیر دولت، مریدْپروریِ گسترده و فساد و
سرکوبِ هرچیزی که به جامعه مدنیِ منتقد بماند جزم خواهند کرد. این اقدامات در طرز
فکر و تصور سیاسی پوپولیستی توجیه آشکار اخلاقی دارد و از این رو علنا پی گرفته
خواهد شد. پوپولیست ها می توانند قانون اساسی هم بنویسند؛ قوانین اساسی ای که حزبی
یا انحصاری خواهند بود و برای حفظ قدرت پوپولیست ها به بهانه جاودانه ساختن نوعی
اراده مردمیِ از قرار معلوم اصیل و بدیع طراحی می شوند و احتمالا در نهایت، دیر یا
زود موجب مناقشات قانونی جدی خواهند شد.