فضا یک تکنولوژی است. اگر اینگونه باشد، ساختمان ها و
شهرها به شبکه های زیرساخت مالی و . . . بدل می شوند. برای بازیگران تاثیرگذار بر
قدرت در مقیاس جهانی، فضای زیرساختی یک سلاح سِری است و البته این موضوعی است که
ما ادم های عادی تازه شروع به درکش کرده ایم.
اگر ویکتور هوگو دوباره بازگردد
و قرار باشد یک سخنرانی در تد ارائه کند، احتمالا می گوید؛ معماری که قبلا ادعا
کرده بود توسط کتاب به قتل رسیده، دوباره در قالب چیزی که هنوز قدرتمند است ظاهر
شده است ـ در قالب اطلاعات.
در این میان اگر فضای زیرساختی، انگونه که کلر استرلینگ یاداوری می کند، یک سلاح سِری
است، سِری است که تلاش می شود، اشراف به ان و کنترلش از دسترس کسانی که برای ساختن
فضا[ی فیزیکی] اموزش دیده اند ـ معماران ـ دور نگاه داشــته شده.
این به حاشیه راندن
معماری [متعهد به ساختن فضای کالبدی]، در شرایطی رقم می خورد که کارآفرینان اقتصادی،
کنشگران علوم اجتماعی و انفورماتیک در تلاش اند تا انچه می توانیم توسعه و گسترش نرم
افزاریِ فضا بنامیمش را در قالب یک ابزار سیاسی برای عبور از موانعی که، مطابق
معمول، سیاست [در کنش و
پرداخت کلاسیکش] رقم می زند، فراهم آورند.