در سال 2013 از ما برای طرح بنایی عمومی در خشک ترین بیابان جهان درخواست شده
بود: بیابان آتاکاما سایت به یک مزرعه بادی در شمال شیلی نزدیک است و در بین سن پدرو د آتاکاما و ایکینا
قرار دارد. کار ما پیشنهاد دادن طرح بنایی بود که توانایی بیان لایه های مختلف
بیابان را داشته باشد: طبیعت، فرهنگ، انرژی
کمبود تعریفی واضح برای تمرکز، به ما فرصت می داد که به پروژه به عنوان یک تحقیق
درباره ی رابطه ی معاصر بین معماری و منظر نگاه کنیم.
واضح است که جالب ترین معماری 20 سال اخیر شیلی زبان خود را از رابطه ای گویشی
با منظر ساخت.
اگرچه ما، عده ای از معماران معاصر میخواستیم یک پله فراتر رویم. هدف پروژه
این بود که از مرزها فراتر رود و دیدگاه مدرن فعل و انفعالات معماری و منظر را، تا
جایی که کاراکتر های اصلی این دو عنصر در تضاد هستند گسترش دهد.
در پروژه ای که دیدیم امکان واضح بیان کردن ظواهر دیگر رابطه ی بین قلمرو و
معماری، برای شکستن دوگانگی و تمام کردن طرح به عنوان منظری جدید در بیابان، دستگاهی
برای فراخواندن تفاسیر و معانی دیگر، رصدخانه ای که در آن بازدیدکنندگان فهم خود
را از محیط این طبیعت خاص تغییر می دهند وجود دارد.
استراتژی اصلی این پروژه آن است که سه بعد طبیعی را بیان کند: جغرافیا، منظر و
بوم شناسی در سه لایه : فرم، مصالح و فضا
در ابتدا، در ارتباط با بعد جغرافیایی بیابان، یک حجم متفاوت خلق می کنیم که در
برابر آتشفشان های دور آندس قرار گرفته.
در لایه دوم، برای هماهنگ سازی مناسب با ظاهر وسیع و بی تناسب بافت تک رنگ
بیابان آتاکاما، ساختمان با یک متریال پوشیده شده است. فولاد ضد آب کل فرم معماری
را در بر می گیرد که باعث میشود مانند یک صخره از فولاد گداخته در وسعت بیابان به
نظر برسد.
عنصر سوم فضای پاسیو است، که یک بعد بوم شناسی در پروژه خلق میکند؛ یک
اکوسیستم جدید. حجم یک خلا مرکزی را در بر میگیرد که از باد محفوظ است و یک واحه ی
کوچک را ایجاد میکند که با یک راهروی سرباز احاطه شده که به عنوان نقطه ای برای
دید به آسمان به کار میرود و بین بازدیدکنندگان و طبیعت رابطه ای صمیمانه ایجاد
می کند.