با وجود سابقه ی ساختن سه مورد از مهم ترین ساختمان های پساجنگی در برلین غربی – سالن ورزشی شارلوتنبرگ، تانک سیال آزمایشگاه هیدرالیکس در نزدیکی ایستگاه تیرگارتن و برج انجمن نجات غریقان آلمان – ، آثار لودویگ لئو، پس از کناره گیری او از گفتمان معماری پس از دهه ی 70، امروزه عمدتا به دست فراموشی سپرده شده اند.
پیتر کوک، در سال 1975 مقاله ای درباره ی لودویگ لئو گردآوری نمود که پس از دیدن لوله ی صورتی و سفید (اوملاف تنک یا تانک سیال) که به تازگی کامل شده بود، و ساختمان مرکزی مثلث شکل DLRG در برلین، آن را "لودویگ لئو: عجیب ترین معمار" نامید. او میگفت: "ساختمان ها، بسیار اصیل بوده و به شکل ماهرانه ای طراحی شده اند. به همین علت، باید به مظهر نمایش گذاشته شوند و باید در گفتمان معماری به آن ها پرداخته شود، تا کمی از این مزخرفاتی در اطرافمان وجود دارند، فاصله بگیریم."
اما این اتفاق هرگز به وقوع نپیوست. لئو هرگز ساختمان دیگری نساخت و علاقه ای به صحبت درباره ی دستاورد های گذشته اش نداشت. چهل سال پس از مقاله ی کوک، نمایشگاهی برای اولین بار به منظور بزرگداشت آثار این معمار شگفت انگیر برلین غربی در دهه ی 1960، که در سال 2012 دار فانی را وداع گفت برگزار شده است. در این نمایشگاه، پنج اثر جالب توجه لئو، توسط ترسیمات وی به نمایش گذاشته میشوند: اوملاف تنک، ساختمان مرکزی DLRG، یک سالن ورزشی به سبک بروتالیسم و دو مدرسه ی ساخته نشده ی آزمایشی. فیلم DLRG، ترسیمات لئو را به تصویر کشیده و نحوه ی استفاده از این ناوگاه و ساختمان نجات غریقان را در زمان خود نشان میدهد.
لودویگ لئو
شاید بتوان گفت که لودویگ لئو (2012-1924)، عجیب ترین معمار برلین غربی در دوره ی پساجنگی بوده است. مشهورترین اثر او، تانک دورانی (1974-1967)، یک ساختمان های-تک برای آزمایش قطعات کشتی ها بوده که یک مجرای 120 متری صورتی در کنار آن و سالن آزمایشگاهی آبی رنگی نیز برفراز آن قرار دارد.
نمایشگاه لودویگ لئو – آسشنیت، به چهار پروژه ی دیگر لئو نیز به منظور نمایش جنبه های چشم پوشی شده ی آثار او میپردازد. قاطعیت موجود در طراحی های لئو، ایده ی توالی فضایی متراکم، عناصر قابل حرکت، و فضاهایی برای ارتباط اجتماعی را به نمایش میگذارند. کاربران آینده ی این ساختمان ها، بعنوان موجوداتی فیزیکی و اجتماعی، همواره در مرکز طراحی های وی قرار داشتند. او این ایده ها را با دقت و اصرار فراوانی دنبال میکرد و آن ها را به کمک ترسیمات تاثیرگذارش بیان میکرد، ترسیماتی که عمدتا شناخته شده نیستند.
علاوه بر ساختمان ها، روش کاری لئو نیز هنوز میتواند منبع الهامی برای علاقمندان باشد. رویکرد آزمایشی وی به نیاز های پروژه، تردید بی قید و شرط او نسبت به قراردادهای برنامه ریزی، پرداختن به خلق جزئیات، تمرکز روی مردم، و تفکر معماری در قالب روابط پیچیده، همه و همه رفتارهایی بوده که برای ما، یادآور پتانسیل حقیقی معماری میباشند.
نمایشگاه، به دست Antje Buchholz, Jack Burnett-Stuart, Gregor Harbusch, Michael von Matuschka و Jürgen Patzak-Poor برگزار شده است. این نمایشگاه برای اولین بار در سال 2013 در برلین و با همکاری Wüstenrot Stiftung، موسسه ی آلمانی که هم اکنون در درحال مرمت اوملاف تنک میباشد، ارائه شده است.