لوکوربوزیه در یک زمان بسیار مختل کننده در تاریخ جهان، پس از جنگ جهانی اول، ورودی های فکری منحصر به فرد خود را به جامعه ی معماری معرفی کرد. آنتونی دانیلز، پزشک بازنشسته، معتقد است "موفقیت او در این حرفه فقط در این دوره ممکن بود. پس از جنگ جهانی اول، پس از اتفاقاتی وحشتناک و از بین رفتن اعتماد به نفس در تمدن." جنگ جهانی اول بر سایر معماران موسس مدرنتیه نیز تاثیرگذار بوده است. به دلایل مخلتف، والتر گروپیوس -که برنامه ی درسی مدرن را در 1930 به دانشکده ی طراحی هاروارد آورده بود- و میس ونده روهه -که همین کار را برای انستیتوی فناوری ایلینویز انجام داد- دچار اختلال استرس پس از حادثه (PTSD) یا آسیب مغزی ناشی از سالها خدمت در ارتش آلمان شده بودند. متخصصان تروما امروزه میگویند که "بدن آمار خود را نگه میدارد" دکتر بسل واندرر کلک، بنیانگذار مرکز تروما و متخصص PTSD گفته است "تحقیقات fMRI نشان می دهد که قرار گرفتن طولانی و مکرر در معرض تجربیات نزدیک به مرگ مغز را تغییر می دهد، در واقع آن را کوچک می کند. بازماندگان توانایی تفسیر محرکهای محیطی را به روش طبیعی یا "عصبی" را از دست می دهند. این اختلال می تواند توانایی درک و همدردی با دیگران را به میزان قابل توجهی به خطر بیاندازد. مبتلایان به PTSD تمایل دارند از تماس چشمی خودداری کنند، و همواره به دنبال تنظیم هیجانات خود هستند." تجربیات جنگی گروپیوس وحشتناک بود. او به طور جدی در جبهه های غربی زخمی شد و از یک پرواز هواپیمایی جان سالم به در برد که در آن حتی خلبان نیز کشته شده بود. بنابراین هنگامی که دو دهه بعد خانه خود را در حومه شهر بوستون، (در لینکلن، ماساچوست، 1938) ساخت، این ساختمان را در یک تپه دورافتاده و دور از خیابان قرار داد. نمای جلوی آن و شکل کلی بنا مانند جعبه قرص بتونی است. ساختمانی با سقف مسطح ، درب پنهان و پنجره هایی به شکل شکاف، دفتر خانه او دارای پنجره ای است که بیش از چهار پا از کف فاصله دارد -احتمالا هیچ کس نمی توانست گروپیوس را از بیرون ببیند و فقط هنگام ایستادن دیده میشد (مانند یک سنگر جنگی).- مغز یک جانباز جنگ ممکن است برای همیشه گذشته و حال را با هم مخلوط کند و از پس آن برای یافتن امنیت تلاش کند. قسمتهای خرده قشر وحشت زده مغز وی، در جبهه گیر کرده و هر حرکت طراحی را هدایت می کند. با توجه به این اختلال، دستورالعمل او به دانش آموزان برای شروع "از صفر" در روند طراحی، کاملاً قابل پیش بینی است، زیرا اجتناب از گذشته، پاسخی ذهنی در جواب به PTSD است. یکی از مدرسان تور خانه گروپیوس در لینکلن، ماساچوست -که اکنون متعلق به یک نهاد غیر انتفاعی محلی است- می گوید: "او نمی توانست شب ها بخوابد." بی خوابی نیز رفتار قابل پیش بینی عارضه ی PTSD است.