پارازیت بازی با فانتزی مکان است به همین روی مکان راوی قصه می شود، به عبارتی مکان دارای کاراکتر سینمایی است بخصوص لحظه ای که باران و سیل در فصلی نفس گیر از لایه های اجتماعی بالاتر به سوی پایین، زیرزمین خانه خانواده، روان می شود. اما نقش اصلی بازی مکانی با زیرزمین خانه معمار معروف است که از ترس جنگ اتمی در پستوی خانه نهان شده است و پس از مرگ و ترک معمار مکانی برای فرار شوهر مقروض خدمتکار خانه است. این زیرزمین دقیقا "مگافین" هیچکاکی است، درسی است که بونگ جون هو به صورت سینمایی پس می دهد و عامل اصلی پیشبرد دراماتیک داستان .

نکته اصلی بازی مکانی نقد اصلی فضای زیستی شرقی است که رو به حیاط شرقی دارد. در سینمای فاخر شرق بخصوص سینمای تاریخ باور ژاپن از توکیو مدرن اوزو تا فضاهای نوستالژیک میزوگوچی، فضای نشیمن شرقی تا حیاط ژاپنی که نمادی از جهان کوچکی است یکی از مهمترین فضاهای شکل گیری درام است چه تراژدی باشد در سریر خون یا محلی برای توطئه در کاگه موشا اما نو بودن رویکرد بونگ جون هو در پارودی برخورد با این فضاست. فضایی امیخته با هزل و هجو تاریخی فضای مقدس خانه با ارجاع شاهکار هنری بونوئل "ویردیانا". در ویردیانا بونوئل سه لایه اجتماعی سیاسی را به نقد برنده خویش می نوازد، اشرافـــْزادگی، کلیسا- لایه های مذهب باور اسپانیا-، و لایه های فرودستی که مورد عنایت سوسیالیت های دو آتشه اند بخصوص در نقطه گره افکنی داستان و لحظه ای که در فضای نشیمن خانواده پسر بدون رعایت احترام به بزرگتر و ... در حال باده گساری اند، غافل از اینکه خانواده در حال بازگشتند اما ادامه داستان با حضور ملالت بار و سطحی خانواده در همین نشیمن و رابطه اکنده از سطحی بودن و ناز و نعمت با فرزند خانواده ادامه میابد. این توازی روایت داستان همراه با مونتاژی خطی بدون استعانت از فرمی دیالکتیک در تدوین به دیالکتیک موضوعی دست پیدا میکند. این امر به مدد مکان حاصل می شود و نقشی که از مکان به عنوان یک پرسوناژ حاصل می شود. اما حاصل این نقد سینمایی نوازش کلیه لایه های اجتماعی کره امروز است از بورژوازی تازه به دوران رسیده تا لایه های گرسنه اجتماع.