ستون چتری یا طاقِ توخالی، یک سازه ی بتونیِ
مسلح است که توسط آمانسیو ویلیامز (بوینس آیرس، 1913-1989) طراحی شده است و به لطف
فرمی که دارد، توانایی تحملِ وزن زیادی را در عین حفظ تعادل، دارد. به عبارت دیگر،
برای ایستایی این سازه به هیچ ساختارتقویتی، بجز تک ستون هایش، نیاز نیست.
مطالعاتِ پیرامون این ستون های چتری در
معماری، توسط ویلیامز در سال 1939 آغاز شد و منجر به مقاله های متعدد و مدل های
کوچکْ مقیاس شد. این سازه هایی که به طور خاص برای سقف های بلند طراحی شده اند و
به آنها چتر یا سایبان آفتابی نیز گفته می شود، نمونه بارز جنبش معماری مدرن در
آرژانتین هستند که با آزمایشاتی در فرم و عملکرد متمایز گشته اند.
این سازه در نوع خود به عنصرِ معماری
تبدیل شده است که در بسیاری از موارد، مستقل از هدف اصلی خود، کار می کند. در بسیاری
از موارد، ستون های چتری به عنوان یک سیستم پشتیبانی از سقف ساخته می شود که همچنین
به عنوان لایه ای ثانویه برای محافظت در برابر آفتاب و باران عمل می کند. این سقف
بلند، فضایی خنک و به دور از آفتاب را خلق می کند، در حالی که ستون آن به عنوان
آبرو برای آب باران عمل می کند.
فرم مدولارِ سازه، باعث افزایش انعطاف
پذیری و همچنین قابلیت استفاده در پروژه های متنوعی از جمله مدارس، منازل مسکونی،
بیمارستان ها، کلیساها و ساختمان های صنعتی می شود.
برای نشان دادن طیف گسترده ی استفاده
از ستون های چتری، لیستی از پروژه ها را جمع آوری شده که کیفیت این سازه را به
عنوان عنصرِ طراحیِ معماری، به نمایش می گذارند و شامل 7 پروژه ساخته نشده، 1 پروژه
اخیر و 2 ساخته شده پس از مرگ آمانسیو ویلیامز می شود: