پروژه گسترش گالری هنری زاخنتا پروژه ای
ساخته نشده بود که توسط معماران لهستانی به نام های اوسکار و زوفیا هانسن با همراهی لخ
توماژِوسکی و استنیسلا زمزنیک در سال ۱۹۵۸ بسط یافت و یک سال بعد در "سیامِ
اوترلو" ارائه شد. این پروژه یک حجم مکعب شکل است که به وسیله ستون هایی چهار گوش به زمین متصل می
شود، که از فضاهای فنی و پله های ثانویه میزبانی می کند. پله ورودی در مرکز قرار
دارد، بنابراین اطراف طبقه همکف کاملاً باز است. حجم اصلی توسط یک شبکه فلزی سه
بعدی پوشیده شده، که نوعی نمای دوتایی ایجاد می کند. سیستم های فنی در فضای بین
حجم داخلی و حجمی که توسط شبکه ها تعریف شده، قرار می گیرند. نمای حجم داخلی، از
عناصر مربع شکل یکسانی تشکیل شده است که می تواند با بالا بردن یک سری از بازشوها،
به طور مداوم تغییر کند. دو مجموعه از پله ها و پل های محصور فضای ضمیمه را به
گالری اصلی متصل می کنند.
هم نقشه و هم نما بازیابی سطوح خنثی است، که می تواند در طول زمان متغیر باشد.
آنها می توانند با کاربری های متفاوت و شرایط سازگار شوند و فعالیت انسانی را که
در فضای داخلی اتفاق می افتد برجسته کنند. در آن لحظه ، اوسکار هانسن در حال توسعه
مفهوم "فرم باز" بود ،
نگرشی نسبت به واقعیت که می تواند برای هر هنری اعمال شود و می تواند به طور خاص
از طریق ساختمانهایی که به مرور زمان می توانند تکامل پیدا کنند ، بیان شود. در
مورد الحاقیه گالری هنر زاخنتا، این مفهوم با سیستمی از پله ها و اسلب های متحرک
تجسم می یابد که امکان پیکربندی مداوم طبقات مختلف را فراهم می کند.