در سال 1970 معمار ژاپنی، مینورو تاکیاما، ساختمانی را در شهرِ شینجوکوکو در توکیو طراحی کرد و آن را "نی بان کان" یا "ساختمان شماره دو" نامید، در حالی که ساختمان شماره یک او فقط چند متر دورتر واقع شده است. این ساختمان به لطف چارلز جِنکس، منتقد آمریکایی که آن را در نسخه های مختلف جلدِ کتاب "زبان معماری پست مدرن" منتشر کرد، به شهرت زیادی رساند.

پروژه نی بان کان توسط چندین حجم در حال رشد از یک سکوی مشترک ساخته شده است و دارای ترکیب بندی است که برای دستیابی به حداکثر تراکم مجاز چیده شده است. برخی از آنها دارای سقف افقی هستند و برخی دیگر با یک سقف مجزا پوشیده شده اند. ترکیب این احجام، ماهیت آشفته ی محیطِ توکیو را منعکس می کند و واکنش متفاوتی به موقعیت های مختلف ساخته شده در گوشه و کنارِ شهر نشان می دهد. تمرکزِ روی احجام و غنای هندسیِ آن، با یک اثر گرافیکی بسیار مبتکرانه از کیوشی آوازو همراه شده که توسط الگوها، خطوط نوری، علائم تجاری و نوشتاری، مجموعه را به یک نمونه جالب از فضای تجاری و تفریحی با آنچه که ذهن از معماریِ "روشنفکرانه " می شناسد، تبدیل می کند. جنکز اینگونه نوشت كه ساختمان شایسته آن بود که به دلیلِ "بیانِ رادیکالی اش ازتفاوتِ كاركردی اش و واقع گراییِ اجتماعیِ اش، بر روی جلدِ کتاب قرار گرفت. علاوه بر این، این نمونه، ملموس ترین نمونه ی ساخته شده از تناقض ونتوری در معماری است.

از خیابان بیرونی بدون در یا دروازه ای وارد طبقه همکف می شویم: فضای داخلی ساختمان در واقع با فضای عمومی شهر توکیو، تداوم و پیوستگی دارد.

این ساختمان توسط یک کارفرمای کُره ای با هدفِ تحققِ  یک مرکزِ تفریحی متشکل از عملکردهای مختلف داخلی و امکان اجاره واحد ها به مستاجران متعدد، به بهره برداری رسید. بنابراین، از ابتدای فرایند طراحی، چند منظوره بودن و سازگاریِ مورد توجه قرار گرفت و حتی نماها نیز با گذشت زمان الگوهای گرافیکی خود را تغییر دادند: اگرچه در ابتدا بیشتر رنگی بود، اما امروزه سیاه و سفید هستند. همچنین، عملکردها به سرعت تکامل یافتند و با اینکه این منطقه در زمان ساخت، بیشتر مسکونی بود، امروزه بخشی از منطقه قرمز و حوزه سرگرمی  به حساب می آید.