اندرسون در کودکی مواظب بود که اتاقش شلوغ نشود اما بقیه‌ی خانه به‌هم‌ریخته بود. او در 17 سالگی خانه را ترک کرد و به نیو مکزیکو رفت تا به نیروی هوایی بپیوندد. بعدها به علت کارش سر از آلاسکا و اوهایو درآورد. او اکنون با شوهرش شان در اوهایو زندگی می‌کند و متخصص فنیِ فیزیولوژیِ هوافضاست. اما نگرانی از به‌هم‌ریختگیِ محیط خانه هرگز او را رها نکرده است. او فهمید که خانه‌اش دوباره دارد شلوغ و به‌هم‌ریخته می‌شود، هر چند این بار خودش مقصر بود.

آنچه وبلاگ‌نویس‌ها مینی‌مالیسم می‌خواندند نوعی سادگیِ روشن‌بینانه بود، پیامی اخلاقی همراه با نوعی سبک بصریِ فوق‌العاده بی‌پیرایه. محل نمایش این سبک عمدتاً اینستاگرام و پینترست بود. تصویرپردازیِ مینی‌مالیستی نشانه‌های معینی داشت: کف‌پوش‌های سفید تمیزِ مترو، مبلمان به سبک مدرن اسکاندیناویِ میانه‌ی قرن بیستم، و لباس‌های ساخته‌شده از پارچه‌های ارگانیکِ تولیدکنندگانی که وعده می‌دادند که می‌شد از آنها مادام‌العمر استفاده کرد. در کنار این کالاها شعارهای تک‌رنگی شبیه به این به چشم می‌خورد: "داراییِ کمتر، هدف و معنیِ بیشتر." مینی‌مالیسم به اندازه‌ای که از اسمش برمی‌آید دقیق نبود؛ مینی‌مالیسم هم عنوانی برای ابراز هویت بود و هم روشی برای کنار آمدن با آشفتگی و به‌هم‌ریختگی.

من در سال 2017 با اندرسون در سین‌سیناتی دیدار کردم زیرا هر دو برای شنیدن نطقی درباره‌ی مینی‌مالیسم به یک سالن کنسرت رفته بودیم. سخنرانان عبارت بودند از دو وبلاگ‌نویس پرشوروشوق به نام‌های جوشوا فیلدز میلبِرن و رایان نیکودموس که در سال 2010 خود را مینی‌مالیست خوانده بودند. پیش از آن هر دو در بخش بازاریابیِ فناوری کار می‌کردند و حقوق‌های شش رقمی داشتند اما اعتیاد و بدهیِ فزاینده آنها را واداشت تا از نو شروع کنند و به وبلاگ‌نویسی روی بیاورند ـ مضمون نوشته‌های آنها این بود که چطور از شرِ همه‌چیز خلاص شدند و از نو شروع کردند. آنها خودشان کتاب‌هایشان را منتشر کردند و میلیون‌ها نفر جذب پادکست‌هایشان شدند. در سال 2016، نتفلیکس مستند آنها درباره‌ی مینی‌مالیسم در آمریکا را خرید. اکثر هوادارانی که در سین‌سیناتی با آنها حرف زدم، می‌گفتند که پس از تماشای این مستند به مینی‌مالیسم روی آورده‌اند.

در کل، موفقیت روش کون‌ماری و خودیاریِ مینی‌مالیستی ناشی از آن است که می‌توان آن را در قالب روندی ساده و تقریباً یک مرحله‌ای یا به صورت شعاری به‌یاد‌ماندنی ارائه کرد. این روش نوعی شوک‌درمانی است که نشان می‌دهد که هویت آدمی مبتنی بر دارایی‌هایش نیست؛ حتی وقتی اموالتان را از دست دهید باز هم وجود دارید. اما کوندو طوری آن را ارائه می‌کند که گویی همه می‌توانند فرایند یکسانی را طی کنند. چنین کاری خانه‌ها را همگون می‌کند و هر گونه اثری از ویژگی‌های منحصربه‌فردِ شخصی را از بین می‌برد: همان طور که در یک قسمت از مجموعه‌ی تلویزیونیِ پیش‌گفته در نتفلیکس دیدیم، زنی مجبور شد که تزئینات تو در توی کریسمس را یکی پس از دیگری از بین ببرد. معلوم بود که فندق‌شکن‌ها و نوارهای زروَرَق (و کارت‌های بیسبال همسرش) آنقدر زیادند که جلوی دست و پا را گرفته‌اند، و در نتیجه دور ریختن آنها خانه را منظم و همگن کرد. نظم و ترتیب مینی‌مالیستی نوعی حالت طبیعیِ قابل‌قبول است که همه باید، فارغ از ظاهر ملال‌آورش، آن را حفظ کنند.

بنابراین، هر چند آیفون در دست جا می‌گیرد اما نباید از یاد برد که این محصول پیامدهای گسترده‌ای دارد: میزان برق مصرفیِ مزارع سِروِرها سرسام‌آور است، کارگران در کارخانه‌های چینیِ تولید آیفون خودکشی می‌کنند، و قلع موجود در آن از معادن گل‌آلودی استخراج می‌شود که شرایط کاریِ هولناکی بر آن حاکم است. وقتی با استفاده از یک قطعه‌ی باریک فولادی و سیلیکونی غذا سفارش می‌دهیم یا تاکسی می‌گیریم یا اتاق اجاره می‌کنیم به آسانی می‌توانیم احساس کنیم که مینی‌مالیست هستیم. اما در واقع، کاملاً برعکس است. ما داریم از مونتاژی ماکسی‌مالیستی یا حداکثری استفاده می‌کنیم زیرا آیفون اجزای سازنده‌ی فراوانی دارد. تنها بر اساس ظاهر چیزی نمی‌توان آن را ساده شمرد؛ سادگیِ زیباشناختی، پیچیدگی یا حتی زیاده‌رویِ مضر را پنهان می‌کند.