کاتارسیس Katarsis پلی از چوب، آوار و یونجه را به عنوان بخشی از یک جشن سنتی در روسیه، ساخت و سوزاند. این رویداد قبل از شروع پاندمی، در نیکولا-لنیوتس، یک دهکده کوچک در منطقه کالوگا برگزار شد، که در آن هنرمندی به نام نیکولای پولیسکی یکی از بزرگترین پارک های هنری در اروپا را تاسیس کرد. این پارک به طور منظم میزبان جشنواره های بزرگی مانند 'archstoyanie' (یک فستیوال هنری که با سوزاندن انسان مقایسه شده است) می باشد.

یکی از وقایع اصلی نیکولاـ لنیوتس "maslenitsa" است، تعطیلات بهاری که ریشه در اسطوره های اسلاوی دارد. کاتارسیس، یک دفتر معماری مستقر در سنت پترزبورگ، بیان می کند که maslenista زمانی برای تفریح، لذت بردن از همراهان خوب و خوردن پنکیک است. اوج این تعطیلات سوزاندن یک تمثال از زمستان برای خداحافظی از فصل سرما و استقبال از بهار است. در نیکولا-لنیوتس، آتش زدن یک شی هنری عظیم که معمولاً بازتابی از مسائل مربوط به جامعه مرسوم است.

برای سال ۲۰۲۰، طرحی توسط کاتارسیس انتخاب شد تا به آتش کشیده شود. این پروژه که "پل های در حال سوختن" نامگذاری شد، تغییرات غیرقابل بازگشت، چه جهانی و چه شخصی را به تصویر می کشد. پیتر سووتنیکوف، یکی از بنیانگذاران و شریک کاتارسیس، توضیح می دهد که "ما می خواستیم یک شی طولانی ایجاد کنیم که هیچ گونه ارتباط واضحی را القا نکند. باید کیفیت اخروی می داشت، و باید بازتاب دهنده حس برانگیخته شده از زمین های بی پایان اطراف منطقه کالوگا می بود. این پل از زمین بیرون می آید و رودخانه ای نامرئی را می پوشاند، که یک نماد شاعرانه از فضا و زمان است. "

این پل توسط تیمی از جامعه محلی ساخته شد، که طول آن ۷۰ متر (۲۳۰ فوت) بود و شامل دو برج ۲۰ متری (۶۶ فوت) بود که توسط گذرگاهی به هم متصل شده بودند. معماران توضیح می دهند که مواد این پل به دلیل پایداری و سازگاری با محیط زیست انتخاب شده بودند. به عنوان مثال، قاب اصلی چوبی از چوبهای آلوده به سوسک پوسته خوار ساخته شده بود.

قبل از مراسم به آتش کشیدن، از تماشاگران دعوت شد تا در امتداد پل قدم بزنند تا احساس كنند كه در این مراسم نقشی دارند. قبل از سوزاندن، ما نمایشی را به همراه گروه تئاتر لاپوشکین از سن پترزبورگ برگزار کردیم. سوونتیکوو می گوید که هدف ما این بود که مردم را در فرآیند سوختن دور هم جمع کنیم و همه آنها در این کار سهیم بودند. تماشاگران یک دایره بزرگ تشکیل دادند. هر شخص مقداری هیزم آتش گرفته برداشت و آن را روی پل قرار داد، بنابراین در آتش سوزی نقش داشت. مراسم سوزاندن دیگر یک نمایش نبود، بلکه یک اقدام جمعی و یک تجربه شخصی عمیق بود.

سوختن پل، آن را به نمادی از تغییرات سریع تبدیل کرد. پیتر سووتنیکف می گوید "در حالی که تنها دهها متر از آتش ۸۰ متری دور هستید و گرمای تقریباً غیر قابل تحملی را روی پوست خود را احساس می کنید، می فهمید که آتش سوزی ها تا چه حد کشنده هستند و چه میزان از این مشکلات را نشان می دهند." برای ما مهم بود که این مجموعه از تفکرات بیش از حد بینندگان را درگیر نکند، بلکه به عنوان نتیجه طبیعی یک تجربه شخصی ظهور کند. احتمالاً، این نوع رویدادها می تواند توجه عمومی را به مشکلات واقعی امروز معطوف کند.

همانطور که معماران متذکر می شوند، آتش زدن پل در بهار سال ۲۰۲۰ نوعی آینده نگری بود. با توجه به همه گیری در حال انجام، معمار نتیجه گیری می کند که "جهان هنوز نمی دانست که در آستانه یک لرزش قرار دارد. به روشی عجیب، این شی هنری به سمبلی قدرتمند از آشفتگی های آینده تبدیل شد. امروز ما می دانیم که بشریت از روی پل عبور کرده و خود را در دوره جدیدی یافته، و هیچ راهی برای بازگشت وجود ندارد.