کارولین کوربتا قلمرو خانگی را تجزیه و تحلیل می کند، یک فضای عصبْ مانند برای ساختارشکنی کلیشه های جنسیتی.  کِنِت فرامپتون، خانه ی آنتونی ریموند را در کارویزاوا و خانه ی اِرازوریز از لوکوربوزیه را باهم مقایسه می کند.

در شماره 1055 مجله دوموس بر نقش خانه که پرکتیسِ اصلیِ معماری است، متمرکز است. تادائو آندو ویراستار میهمانِ این شماره، اینگونه توصیف می کند: " خانه در اصل معماری نهفته است، نمودی از تخیل دوسویه انسان بین وضعیت انتزاعی و عینی. یک جهان کوچک است که در قلمرو شخصی ظهور می کند، "قلعه مقاومتی" است که می تواند زیستگاهی به دور از ارزشهای دلخواه و تجاری سرمایه داری را بازپس بگیرد."

کریستین دهلی و آندره گرولیموند در مقاله ای، خانه ی منشوری اثر کازو شینوهارا در سال 1974 را بررسی می کنند؛ فضایی ناب و مینیمالیستی که حتی اسمیلیان رادیچ برای یکی از پروژه های اخیرش از آن الهام گرفته است. فیلیپ جودیدیو، مورخ هنر آمریکایی، موضوع مسکن شخصی و فردی را به چهار دسته تقسیم می کند: بوم شناسی، افق های در حال بسط، انعطاف پذیری، گونه های مدرن.

در بخش "معماری"، شش پروژه ارائه شده است که با سه چالش متفاوت در کانْتِکست همراه هستند. در این قسمت جولی کاپلا  ترسیمی از پروژه ی  لافابریکا توسط ریكاردو بوفیل را ارائه می دهد که قبلا كارخانه سیمان بوده كه از سال 1973 همچنان به تغییر و سازگاری با زندگی خود ادامه می دهد. در ادامه پروژه ی  خانه ی مِلیدِس اثر آیْرِس مَتیوس که از آجر به عنوان تنها مصالح ساختمانی استفاده کرده است، خانه ی اِن کیو توسط معماران مولد و خانه ی پاراسایت توسط دفتر معماری اِل سیندیکاتو که یک نمونه اولیه برای یک واحد مسکونی است که روی سقف یک ساختمان موجود، قرار گرفته است. در آخر، خانه منحنی توسط هیدیوکی ناکایاما و خانه باغ توسط معماران باراکو و رایت آمده است که تحربه ای از خانه برای استفاده ی فصلی می باشد.

در صفحات اختصاص داده شده به بخش "هنر" در مجله، کارولین کوربتا تجزیه و تحلیل شفافی از قلمرو خانگی را توصیف می کند  که همیشه یک فضای عصبْ مانند در روند دیکانستراکت کردن کلیشه های جنسیتی بوده است. او می گوید:"قرن ها خانه ها توسط مردان طراحی و ساخته می شدند. زنان در آنها زندگی می کردند، ساعتهای بی شماری را بین دیوارهای این ساختمان ها می گذراندند که پناهگاهی فراهم می کردند اما [در عمل این خانه ها] برایشان یک زندان بودند."

در بخش "طراحیِ" مجله، دو مجموعه توسط مارك نیوزون به نام های كلوزِنه و مجموعه ی شیشه ها آمده است که ویژگی این آثار گسترشِ مقیاس آن ها تا حد مقیاس بدن انسان است که توانسته مرزهای بین مجسمه سازی، طراحی و هنرهای تزئینی را محو كند. علاوه بر این، مبلمان چوبی دستی از همکاری کلاسون کویویستون رونه و صنعتگر ژاپنی یوجی تاکاهاشی قرار دارد که کاملا دستْ ساز است.

بخش جدید "خالقان" در مجله، اشکال مختلفی را نشان می دهد که می توانند پیرامون یک ایده پدیدار شوند. ما هر ماه به مجموعه ای از هنرمندان و طراحانی که به اشیا، فضا ها و ساختمان ها شکل می دهند، فرصتی برای بیان بصری در مورد موضوعی که در این شماره بررسی می کنیم، ارائه خواهیم داد. برای این موضوع، ما از طراحانی مانند تاتیانا بیلبائو، دومینیک پروو، تام مین، جان پاوسون، ویرجیل ابلوح و دیگران خواستیم که روی سوال "خانه چیست؟" تمرکز کنند.

در قسمت "قطعه های طراحی"، کنت فرامپتون در مورد رابطه بین خانه ریموند در کارویزاوا و خانه ی که هرگز ساخته نشده ی خانه ی اِرازوریز از لوکوربوزیه صحبت کرده است که در سایتی در سواحل اقیانوس آرام در شیلی طراحی شده بود. استودیو معماران مونت فوجی در مورد ساخت خانه ی شبه جزیره در کانتو در ژاپن صحبت می کنند که یک عنصر مجسمه ای و کاربردی را ساخته اند. سرانجام، استودیوی وُجِر درباره ی پروژه هورن هاوس صحبت می کنند که در لس آلتوس، کالیفرنیا قرار دارد.

در "دفتر خاطرات" این ماه، صفحاتی که به رویدادهای جاری اختصاص یافته است، میزگردی بین مارکو آرملینو، پائولو کرسسی، سیگن کنگبرو و داوید مالبرتی دارای مضامین پایداری و اقتصاد مدور، منابع و چالش های قابل توجه فزاینده برای برنامه ریزان، معماران و کارآفرینان طراحی است. کارلوس دِ ارکله با مشرف به ساختمان وولورث و ساختمان امپایر استیت، جایی که عکاس از سال 2009 در آن زندگی می کند و علاقه و علاقه او به چاپ های ژاپنی از اواخر قرن نوزدهم، از خانه تریبیکای آلبرت واتسون بازدید می کند. والنتینا پتروچی از طراح مد ایتالیایی جورجیو آرمانی برای ما می گوید. سیلوانا آنیچیاریکو، طراحی اکسپرسیونیستی اورتامیکلوس از نظر عملکرد و فرهنگ، تجزیه و تحلیل می کند. مدیر تحریریه والتر ماریوتی این بخش را با تاریخچه و پیشینه کاسا مالاپارته، ویلا برجسته قرن بیستم، این شماره ی مجله به پایان می رساند که نشان دهنده اوج یک زندگی و سنتز یک اندیشه است.