"رابط فرانسوی" پنجاه‌ساله شد: تریلر پلیسی مدرنِ ویلیام فریدکین که از ابتدای دهه‌ی هفتاد می‌آمد و بیشتر از آن‌که شبیه به نمونه‌های پیش از خود باشد، هم‌خانواده‌ی فیلم‌هایی بود که هنوز از راه نرسیده بودند، که بعدها با الهام از آن از راه رسیدند.به‌رغم تفاوت‌های ظریف ژانری، برخی از منتقدانْ فیلم فریدکین را پاسخی خیابانی‌ْ‌رئالیستی به فانتزی فیلم‌های جیمز باند می‌دانستند. و طبعاً یکی از مهم‌ترین محرک‌های این تقابل معنادار، تفاوت در منبع اقتباس آن‌ها بود: داستان (یان فلمینگ) در برابر ناداستان (رابین مور). اما فارغ از این تمایز ادبی، عامل کلیدی دیگری هم دخیل بود. دست‌کم امروز، از نقطه‌ای که اکنون ایستاده‌ایم و با فاصله‌ی چند دهه‌ای که با آن روزگاران داریم، نقش این عامل پررنگ‌تر جلوه می‌کند: ویلیام فریدکین. او کسی بود که چنان نکبت و پلشتی را به یک تریلر پلیسی تزریق کرد که تا پیش از آن کم‌سابقه بود. آیا همه‌چیز از او و از درون او مایه می‌گرفت؟ طبعاً نه. او یکی از ساکنان دوران متلاطمی بود که نزاکت و پرده‌پوشیِ ظاهری‌ْ‌استودیویی هالیوود کلاسیک را برنمی‌تافت. فانتزیِ "جیمز باند"ی برای او زیادی تروتمیز، بی‌نقص، و کلاسیک بود. او یک کلانشهر؛ نیویورکِ دوزخیِ واقعی می‌خواست که با تصاویر چرک، تیره و لرزانش، هم‌زمان دوزخی‌تر و واقعی‌ترش کند.