اگر یک چیز مسافران اروپایی را ترغیب کند که از هواپیما به قطار رو بیاورند کاستن بسیار از مدت‌زمان سفر است. شرکت‌هایی نظیر زِلِروس در اسپانیا و "نِوومو" در لهستان می‌کوشند تا با طراحی خط قطار هایپرلوپ به رویای سفرهای فوق‌سریع جامه عمل بپوشانند.

چنین سامانه‌ای که انتظار می‌رود تا سال ۲۰۴۵ عملی شود فاصله پاریس تا برلین را در یک ساعت خواهد پیمود.

طرح قطار فوق‌سریع "زلروس" هم یکی از پروژه‌های ارائه‌شده در مسابقهٔ طراحی هایپرلوپ در سال ۲۰۱۵ بود که از سوی گروه اسپیس ایکس ایلان ماسک برگزار شده بود. طراحان جوان هایپرلوپ زلروس دو جایزهٔ "بهترین طراحی" و "بهترین سیستم پیشرانه (موتور)" را از آن خود کرد.

تیم طراحان انگیزه مضاعفی یافتند و اکنون تیمی ۱۵۰ نفره پروژه خود را تجاری کرده‌اند و در حال آزمایش روی نمونه‌های اولیه هستند. هدف این طرح رسیدن به سرعت ۱۰۰۰ کیلومتر بر ساعت بدون انتشار هیچگونه آلاینده‌ای است.

هایپرلوپ سیستمی است که هر دو نوع اصطکاک حرکتی میان قطار و ریل و قطار و هوا به به حداقل می‌رساند و سبب می‌شود که بازدهی انرژی حرکتی در آن ۵ تا ۱۰ بار بیش از حمل‌ونقل هوایی باشد.

ایدهٔ حمل‌ونقل به‌وسیله هایپرلوپ نخستین بار در اوئل قرن نوزدهم از سوی جورج مدهورست مطرح شد اما ایلان ماسک با انتشار طرحی در سال ۲۰۱۳ روح تازه‌ای در آن دمید.

از سوی دیگر طراحان شرکت نوومو در حال حاضر بر ساخت ریل‌های مغناطیسی (مگ‌ریل) تمرکز کرده‌اند و امیدوارند که پیش تا سال ۲۰۲۵ بتوانند پروژه این ریل‌ها را عملیاتی کنند. آنها گرچه پروژهٔ هایپرلوپ را نیز در دست دارند اما می‌گویند رسیدن به امکان عملیاتی کردن هایپرلوپ‌ها چند دهه زمان می‌برد.

طراحان نوموو می‌کوشند مگنت‌ها را روی ریل‌های موجود نصب کنند و معتقدند که همین امر آنان را از رقبا متمایز می‌کند. مسئولان این شرکت اعلام کرده‌اند که اگر فناوری تولیدی آنها روی ریل‌ قطار‌های سریع‌السیر فعلی (موسوم به تی‌جی‌وی) نصب شوند می‌توانند سرعت این قطارها را به دوبرابر یعنی حدود ۵۵۰ کیلومتر بر ساعت برسانند.

اتحادیه اروپا برنامه دارد که تا سال ۲۰۵۰ میزان انتشار آلاینده‌های خود را به صفر برساند. کاهش آلاینده‌های حمل‌ونقل هوایی در این زمینه نقش عمده‌ای ایفا می‌کنند. کارشناسان پیشنهاد خط آهن جامع اروپا را داده‌اند که بتواند پایتخت‌های عمده اروپا را با "بیشترین سرعت و کمترین آلایندگی" به هم متصل کند.