یکی از مهمترین پروژه های
اُ اِم اِی؛ خانه ی بوردو (1998) توانایی افسانه‌واری برای جذب و
برگرفتن ارجاعات اجتماعیْ فرهنگیِ در حال تغییر، در بلندای زمان را در خود نهادینه
ساخته.
این پروژه، از همان ابتدا، به‌عنوان پروژه ای برای به‌روزرسانی جمله ی معروف
لوکوربوزیه:"خانه
ماشینی است برای زیستن در آن" در نظر امد.
این رابطه از توصیف خود معمار ـ
رم کولهاس ـ بر ویلا و همچنین تعداد باورنکردنیِ
ماشین‌های واقعی ای که خانه را پر می‌کنند برمی اید ـ به ویژه بالابرِ هم اندازه ی
اتاقی که ساکنان را بین طبقات جابجا و به تنهایی به عنوان یک دفتر عمل می نماید.
جدا از اینکه ماشین های اُ اِم
اِی عملا برای خدمات رسانی به یک کارفرمای نیمه فلج
و وابسته به ویلچر طراحی شده اند. اما نمی توان انکار کرد که معمار عمداً روی میراث
لوکوربوزیه موکد بوده است. این تاکید بر ماشین مهم است چرا که جهت گیری مجدد و رادیکالِ
لازم برای درک پروژه درونِ ایده ی جاری و ساری در ان را برجسته و متمایز می سازد ـ
پروژه تبدیل به امکانی می شود کاملا انسانی برای شکل دهیِ روابط اجتماعی در قالب
ها و امکان های تازه.
در سال 2012، طراح
پِترا بلایسی تلاش کرد با کمک پارچه
و منسوجات در خانه بوردو مداخله کند. نصب و استقرار جسورانه پرده ها و پوشش های کف
به شدت ماهیت فضاهای داخلی خانه را تغییر داد و ساختمان را رو به مجموعه ای کاملاً
جدید از تداعی ها باز کرد.
صدای زمزمه پیستون‌ها و محرک‌ها جایش را به زمزمه نسیم خنک و تابش نرم آفتاب داد.
افسانه سرپناهْ ماشینی برای یک مرد معلول اکنون به سالنی در فضای باز برای ارتباط
با جهان تبدیل شده بود.
نیکلاس ماک در نوشتاری پیرامون اینستالیشن و پرفورمنس بلایسی در مجله معماری دُموس، اتمسفر اثر را
به مثابه فضایی توصیف می کند که به "ارواح باهاوس"، "سایه های تیره
تر زمین و جنگل"، "پوست روغنی"، "اسباب بازی های کودکان دهه
1970" و "سطوح تغییر شکل یافته شی براق یا یک اتومبیل" ارجاع دارند.
تلاش
پترا بلایسی ورودی‌های بازارهای آفریقای شمالی و پرده‌های مخملی و سنگین صحنه
اجرا را تداعی می‌کند. الحاقیه های سبک بلایسی بازتفسیری است کلی از خانه؛ از خانه
به مثابه یک پدیده ی انفردای به خانه همچون پدیده ای اجتماعی، از خانه به مثابه یک
امر تراژیک تا خانه همچون کالبدی مجلل؛ از خانه به مثابه وضعیتی عمل گرایانه تا خانه
همچون یوتوپیا،
خانه
بوردو همانند شانگری لا، زمینه‌های فرهنگی در
حال تغییر را درونی و منعکس می سازد و از این بابت همچون یک آیکون معماری هم به
سبب جایگاهش در قامت یه نمونه ی استاندارد و هم به سبب توانایی‌اش در انعکاس شرایط
معاصر، ماندگار خواهد ماند.