در قامت یکی از موثرترین معماران عصر ما، ریچارد راجرز؛ تأثیر غیرقابل کتمانی بر شهر مدرن داشته است. استودیوی او هنر و ظرافت را به همه چیز از کارخانه‌ها و انبارها گرفته تا برج‌های اداری تزریق کرد و بلوک‌های، به معنای واقعی، ساختمانی معماری را به نوعی از بیان زیبایی‌شناسانه تغییر داد. راجرز و همراهانش به عنوان پیشگامان چیزی که به ان "هایْ تک" می گویند، به رویاهای عصر ماشینی معماران مدرن متقدم جامه عمل پوشاندند.

راجرز که در ایتالیا به دنیا آمد، در انجمن معماری لندن و سپس ییل تحصیل کرد، جایی که نورمن فاستر و سو برامول را ملاقات و بعدها به همراه فاستر و وندی چیسمن؛ اولین همسر و شریک زندگی اش، معمارانِ تیم چهار را در سال 1963 تأسیس کردند. بعد از یک دهه تمرین تجربی و پیشرو، که بیشترین تمرکزش در حوزه معماری صنعتی بود، استودیو تکه تکه شد و دفتر معماری ریچارد راجرز در سال 1977 راه اندازی گردید. اولین کار مهم استودیو، مرکز پمپیدو در پاریس بود، که خودش به تنهایی مبین یک دوره است.

پومپیدو که با همکاری یکی دیگر از سرامدان معماری صنعتی جدید؛ رنزو پیانوی ایتالیایی خلق شد، برجسته‌ترین پروژه از میان پنج پروژه‌ای بود که استودیو ریچارد راجرز به انجام رساند. مرکز هنری بر بال های روحیه آزمایندگان دهه 1960 همچون آرکیگرام، صفحات صاف و بزرگی از فضای نمایشگاهی انعطاف‌پذیر خلق کرد که با فشار دادن تمام فضاهای خدماتی و پس زمینه ای به جداره ی بیرون اش به ترکیبی از لوله های رنگی و پله برقی های مارپیچ تبدیل شد که در تضاد قابل توجهی با بافت تاریخی شهر قرار داشت.

پیانو، در ادامه، کارگاه ساختمانی اش در جنوا را راه اندازی کرد، اما به نظر می‌رسید تقدیر بر این قرار گرفته است که راجرز از یک ساختمان دوران ساز به ساختمان دیگر برود. پروژه بعدی، دفتر جدیدی برای لویدز لندن بود. در حالی که پمپیدو میراث آزاد دهه 60 را به دهه 70 منتقل کرد، ساختمان لویدز ویژگی های دهه 80 را در بیان معماری اش متبلور ساخت . این دفتر مرکزی در قامت لباسی برازنده ی قدرت ویژگی‌های "از داخل به بیرونِ" بدنام پمپیدو را برای خیابان‌های شهر به ارمغان می اورد، البته با انکار و حذف هوشیارانه رنگ؛ فولاد ضد زنگ و شیشه مواد غالب طرح را تشکیل می دادند.

در شش سالی که ساخت ساختمان لویدز طول کشید، فناوری به سختی فرصت ان را یافت تا با چشم اندازی که ساختمان تبیین می کرد مطابقت کند، ساختمان در سال 1984 افتتاح شد، البته با بودجه ای بیش از حد پیش بینی ها و بحث برانگیز، ولی علی رغم همه این بارزه ها ساختمان به طور غیرقابل انکاری درخشان بود. شاید این اولین ساختمان اداری مدرنی بود که لذت ساختمان‌های بزرگ شهرداری طراحی شده توسط جان سووان یا ادوین لوتیز را از نو تعریف می‌کرد، ساختمانی که لذت فناورانه را جایگزین دکوراسیون و تزیینات کرده بود.

در سال 1986، راجرز در کنار جیمز استرلینگ و فاستر، نمایشی تاریخی را در آکادمی سلطنتی به یادگار گذاشتند. گویی فریاد " انگلیسی‌ها می‌آیند!" در فیلم انقلاب هیو هادسون به واقعیت پیوسته بود. معماری "هایْ تک" وارث واقعی انقلاب تکنولوژیکی کشور بود و تأییدی بر عصر فضایی آینده‌گرایانه ی دَن دِیْر که دوران پس از جنگ را القا می کرد. راجرز، با این حال، هرگز به عشق شریک سابقش [ـ نورمن فاسترـ] به ماشین رضایت نداد.
کار دفتر معماری ریچارد راجرز با وسواسی عمیق و همیشگی به شهر و فهم عدالت اجتماعی پیش رفت. تعهد راجرز به مدرنیسم  به مثابه یک جنبش ریشه محکمی در خاستگاه سوسیالیستی این جنبش دارد.

راجرز معماری را در خون خود داشت. پسر عموی او، ارنستو ناتان راجرز، یکی از معماران برجسته ایتالیا پس از جنگ و خالق توره ولاسکا به سال 1958 در میلان بود. ان ها همیشه یک رویکرد مدیترانه ای به نقش جامعه، خانواده، فرهنگ و فضا در دفتر راجرز را پی گرفته اند. حتی این مدل در مکانیسم مدیریتی دفتر راجرز هم نهادینه شده است و موجب شده در این دفتر یک تیم وفادار که برای مدت طولانی حفظ شده اند شکل گیرد.

تا مدت ها، زیبایی‌شناسی صنعتی لویدز منجر به اجرای پروژه‌های صنعتی واقعی شد و به موازات لایه ی جدیدی از طرح ها را در دفتر راجرز واترز مطرح کرد، طرح‌هایی شهری که یا با عدم تامین بودجه یا به واسطه مخالفت‌های فرهنگی و سیاسی  خنثی می‌شدند.
پیچیدگی انبوه باعث ایجاد تخصص های منحصربفردی در شرکت شد و ارجاع پروژه های ده ساله به این دفتر به طور فزاینده ای رایج شدند، مشتریان به تیم راجرز نزدیک می شدند تا معماهای پیچیده شهری و مناسبات زیرساختی را حل کنند.
 
در همان زمان، این شرکت مجموعه ای  از مواد، فرم‌ها و رنگ‌ها را تکامل داد، قطعات آماده را اصلاح کرد و راه‌حل‌های سفارشی خود را برای سازه و تاسیساتی که آثارشان را شکل می داد، توسعه داد.

نمایشگاه "هنر ماشین" که به کیوریتوری فیلیپ جانسون به سال 1934 در موزه هنر مدرن نیویورک به نماش درامد، اشیاء صنعتی مانند بلبرینگ و فنر را بر روی پایه‌ها قرار داده بود و از ان ها مانند مجسمه‌های انتزاعی براق تجلیل می کرد. و این شاید نقطه واگرایی در مواجهه با تکنولوژی بود ـ یک مسیر به سمت ساده سازی و خلوص ماشینی و یک مسیر به سمت شیفتگی برهنه ی مکانیکی ـ کیفیت هایی که راجرز را از فاستر جدا می کند.
شاید بتوان گفت که معماری فاستر نظم بیشتری را می پسندد و میل بیشتری به دیدن ماشینی که با پتانسیل های مجسمه سازانه ی مواد جدید درآمیخته است دارد. حال انکه معماری راجرز، از سوی دیگر، نه تنها خلوص زیبایی‌شناختی را در درونیات مکانیکی ماشین می‌یابد، بلکه آزادی فضایی و کارکردی را نیز در طراحی در نظر می‌گیرد.

همیشه برای دفاتر معماری افزایش مقیاس پروژه ها به معنای موفقیت بوده است. با این حال دفتر معماری راجرز از زمان آغاز به کارش هرگز به پروژه های بزرگ توجه نکرده است و این گهگاه به معنای قرارگرفتن در سطحی فراتر از نزاع های سیاسی رایج برای شهر بین جناح های سیاسی بوده است. با این حال به طور گسترده توافق شده است که گنبد هزاره ریچارد راجرز بهترین قسمت جشن‌های سال 2000 در بریتانیا بود.

راجرز به سبب دعواهای معروف ـ به ویژه با شاه زاده ولز ـ به ناچار تبدیل به یک چهره معتبر شد، او در یک عمارت جورجین بزرگ در قلب چلسی سکنا گزید و در سال 1991 نشان شوالیه را دریافت کرد و پنج سال در مجلس اعیان بریتانیا بر کرسی نشست. از ان به بعد بارون راجرز از ریورْساید همچنان در تلاش برای پیشی گرفتن از صنعت بود که این تلاش را می توان در مجموعه پروژه های گسترده این شرکت مشاهده کرد؛ از واحد مسکونی پیش ساخته آزمایشی هوم‌شل تا گران‌ترین ساختمان آپارتمان لندن در وان هاید پارک، که البته گاهی با وجدان اجتماعی شرکت در تضاد قرار دارد.

به لحاظ مدیریتی هم ساختار دموکراتیک مجموعه به کار خودش ادامه می دهد؛ در سال 2007، ایوان هاربر و گراهام استیرک شرکای ارشد دفتر راجرز شدند و نام دفتر به راجرزْ استیرکْ هاربر + شرکا تغییر یافت.

راجرز در سپتامبر 2020 بازنشسته شد و پروژه نهایی او، گالری نقاشی در شَتوْ دولا کُسْت در پروونس، در بهار 2021 افتتاح شد. ساختمانی کوچک اما دیدنی در یک قاب سازه ای ثابت نارنجی رنگ که در قامت کنسولی بلند از دل درختان بیرون می اید و ساختمانی آزاد و مستقر را به رخ می کند؛ چکیده ای قدرتمند از زندگی و کار یک معمار خیال اندیش.