کانسپت؛ منتزع سازی در این پروژه به مثابه یک محرک عمل می
کند، ما چیدمانی از سه تخته سنگ بزرگ را به صورتی استراتژیک برای تعریف یک فضای جدید
تصور کردیم، توده هایی مدور بین توده ساخته شده سالن مجاور و چشم انداز پردرخت
اطراف آن، این صخره ها، مستقیما، با انتخاب مصالح پیشنهادی و همین طور خاک کوبیده
شده مرتبط هستند. عناصر متشکله پروژه یک سکو، سه توده ی صخره ای عظیم و یک صفحه
پوششی در قامت سقف هست.
سازه؛ چالش تصور یک صخره ی بزرگ مقیاس مصنوعی نیازمند تلاش برای جستجوی یک هندسه
جامع، یک فرآیند واضح، دقیق و بالاتر از همه، هوشمند برای تحقق طرح است. در
پاراگوئه، صنعتی شدن بدوی این امکان را فراهم می کند که کار دستی به جای انکه یک
محدودیت در نظر اید، به یک امکان مرتبط تبدیل شود. چگونه می توان احجام با انحنای زیاد
را با خاک کوبیده به وجود آورد؟ چگونه می توان به کمک فناوری ای که در بلندای زمان
توسعه یافته است احجامی عمودی و فشرده که برابر گرانش مقاومت می کنند را آفرید؟
تفکر بر مصالح سازنده خارج از بستر شکل گیری شان موجب تقویت تخیل
انسان می شود. اینوئیت ها ایگلوهاشان را با آب می سازند، ما هم در ابتدا یک سیستم
پیش ساخته متشکل از پنج ماژول با هندسه خاص و با ترکیبات متنوعی را پیشنهاد کردیم
که به واسطه ی آن ها توانستیم تعاریف رسمی و مکانی متعددی را خلق نماییم.
مصالح ساخت؛ یک سکوی نگهدارنده از سنگ خام، دیوارهای خاکی قرمز باربر با فناوری
خاک کوبیده و یک دال بتنی خالی. پروژه محصول ایده پردازی مبتنی بر مراقبت حداقلی
است.
فضای داخلی؛ نور از بالا وارد مجموعه می شود. سوراخ‌هایی در دال سقف، نور کم و
دلپذیری را وارد مجوعه می کنند و تهویه طبیعی را نیز تضمین. درب ها از چوب با چگالی
کم ساخته شده اند که با تکنیک سوزاندن چوب به نام "شو سوگی بن" که سنتی
سیصد ساله در ژاپن است پردازش شده، تکنیکی که امکان تهویه چوب را فراهم می کند. در
یک نگاه کلی پروژه نمونه ای از ارتباط، بهینه سازی منابع، هوش جمعی، انتزاع و بی
زمانی است؛ نمایشی است ظریف از اغراق شدگی در وضعیت بدوی که منجر به نوعی از
معاصریت ملیح گردیده.