هنرمند ژاپنی ایسامو نوگوچی (1904-1988) به طبیعت، درختان و علف ها به عنوان موجوداتی منحصر به فرد احترام می گذاشت، با این حال او به هستی در درجات متعدد درون طبیعت نیز اعتقاد داشت. او از فضاهای بتنی، بین ستاره‌ای و حتی لایه های درونی روان انسان به عنوان چارچوبی از طبیعت نام می برد و تلاش می کرد عمق طبیعت را بر اساس کشف خود از طبیعت در شهرها گسترش دهد، او باور عمیقی داشت که باید طبیعت جدیدی داشته باشیم و اگر نتوانیم به آن درگیر شویم، بایستی آن را برای خود بسازیم.

از درون همین کلمات است که گالری مکعب سفید در سال 2022 نمایشگاهی از آثار نوگوچی با عنوان "طبیعت جدید" را اماده کرد.

هنگامی که نوگوچی در سال 1970 برای دانشجویان مؤسسه هنری سانفرانسیسکو سخنرانی کرد، آنها را تشویق کرد تا طبیعت جدیدی از مصالح مورد علاقه ی جامعه شهرنشین و همچنین فناوری های نوظهوری که آنها را احاطه کرده بود ایجاد کنند. این ایده در تار و پود نمایشگاه متبلور است؛ نمایشگاه درک وسیع او از کارکردهای طبیعت از طریق روش ها و مواد صنعتی را منعکس می کند، در حالی که همه اینها برای آگاهی بینندگان از تعریف وضعیت ارگانیک هم جذاب است.

در سال 1955، معمار رابرت کارسون، نوگوچی را در مورد تغییر کاربری یک طرح محقق نشده برای لابی یک بانک دعوت کرد. نوگوچی تنها زمانی موافقت کرد که کارسون شرط او برای ساختن یک آبشار برای همراهی مجسمه ای سقفی را پذیرفت.

نوگوچی زمانی گفته بود که فرآیند صنعتی ماهیت مخفی خود، آنتروپی خاص خود، چرخه تولد و اضمحلال خاص خود را دارد و ما سخت تلاش می کنیم که فرآیند صنعتی شدن را تحت نظارت انسان قرار دهیم. همانطور که هنرمند به دنبال آزمایش با هنر و سبک خود بود، او همچنین مفاهیم، ​​پتانسیل ها و اهداف اش را نیز در آثار خود مجسم می کرد و در عین حال اختراع مجدد سنت ها را از طریق ادغام فناوری جدید و در نظر گرفتن میراث پیشنیان بر می گرفت.