پایگاه فضایی بایکونور که تیوراتام نیز نامیده می شود، اولین و بزرگترین تاسیسات پرتاب فضایی عملیاتی در جهان است. این منطقه در استپ های بیابانی قزاقستان، در حدود 200 کیلومتری شرق دریای آرال واقع شده است و اکنون به طور مشترک توسط آژانس فضایی فدرال روسیه، نیروی هوا فضایی روسیه و قزاقستان مدیریت می شود. در اواسط دهه 1950، ارتش شوروی مجبور شد یک سایت آزمایشی جدید برای برنامه موشکی مخفی خود پیدا کند. در آن زمان، موشک‌های کروز و بالستیک تولید شده در این کشور وعده پرواز هزاران کیلومتری را می‌دادند. چنین محدوده ای در دالان های موجود که از کاپوستین یار در رودخانه ولگا تا استپ های قزاقستان امتداد می یابد، نمی گنجید، با این پیش فرض و پس از در نظر گرفتن چهار مکان متروکه‌ای که می‌توانستند پیدا کنند، کمیسیون دولتی بایکونور قزاقستان را انتخاب کرد.

پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991، برنامه فضایی روسیه از بایکونور تحت نظارت کشورهای مشترک المنافع به فعالیت خود ادامه داد. در 8 ژوئن 2005، شورای فدراسیون روسیه توافقنامه ای را بین روسیه و قزاقستان به تصویب رساند که مدت اجاره فرودگاه فضایی روسیه را تا سال 2050 تمدید می کرد، البته به سبب سختی های عملیاتی پیش امده روسیه به عنوان یک گزینه جایگزین، ارتقاء پایگاه فضایی پلستسک را در منطقه آرخانگلسک شمالی روسیه آغاز کرد.

پایگاه فضایی بایکونور برای پرتاب فضاپیمای بوران استفاده شد، که پاسخ روسیه به برنامه شاتل فضایی آمریکا است. پروژه بوران  که تصور می شد پیش از شاتل آمریکایی به نتیجه برسد نهایتا چند سال پس از انفجار کلمبیا به فضا فرستاده شد، این پروژه یکی از بزرگترین، جاه طلبانه ترین و گران ترین برنامه های فضایی بود که تاکنون در تاریخ انجام شده است. با توجه به نیمه کار ماندن دو تا از چهار شاتل پروژه بوران این تأسیسات در نیمه اول دهه 1990 متروک باقی مانده بود، تا زمانی که شرکت کرونیچف شروع به پرتاب تجاری موشک های پروتون از طریق این تاسیسات نمود.

شاید مهمترین نکته ای که بتوان اکنون بدان اندیشید این است که آیا می توان از این زیرساخت های "از نظر زیست محیطی شکننده و از نظر فناوری منسوخ" استفاده مجدد کرد، می توان این تأسیسات قدیمی را به نوع جدیدی از شهر در نظر اورد و نه صرفاً به عنوان یک قبرستان فناوری دیگر.