در شهر باریرو، در منطقه ی سِتوبال، بقایای دو انبار قدیمی، که در یک فضای واحد متشکل شده‌اند، در پروژه به عنوان محوطه بیرونی خانه ادغام شده‌. پروژه از بیرون ظاهر ویرانه و آثار گذشته را حفظ کرده است. در همین حال، داخل دیوارها فضای سفید و روشنی مانند فضای بقیه خانه ایجاد می کند. یک فضای محیطی میانی، انتقال بین پوسته تاریخی و خانه ساخته شده در داخل را کنترل می نماید.

سقف از داخل تا می شود و استخر را تشکیل می دهد و به نظر می رسد که دال بتنی به وزن آب تسلیم شده است. این ژست جسورانه از داخل نیز قابل مشاهده است، زیرا مخزن مقعر استخرِ پشت بام به سقف اتاق نشیمن تبدیل می شود. تصویری از فروپاشی سازه که این حرکت مواج را به دیوار منتقل می کند و کشش فضایی مملو از نمادشناسی، انتزاع و ظرافت را معرفی می نماید. در امتداد همین خط، قالب دال با دنده ها و تخته های چوبی ساخته شده است که ساختارهای یک کشتی سازی را به یاد می آورد و به بتن بافتی متمایز می بخشد. اتاق‌های باقی‌مانده در دو طرف این فضای مرکزی چیده شده‌اند که توسط دو پلکان مجسمه‌سازی و یک حجم کهن‌الگویی مستقل در فضا مستقرند.