ساختمان مسکونی کاسامیرادور ساواسی که در سال 2021 تکمیل شد، در بِلو هوریزنته در میناس گریاسِ برزیل واقع شده است و دارای معماری جسورانه ای است که در چشم انداز محلی خودنمایی می کند. این ساختمان دارای 14 اتاق زیر شیروانی و 24 استودیو است و در 9 طبقه به صورت ساختمانی و در زمینی باریک به عرض 12.7 متر واقع شده است. چالش ریاضیات حجمی آن، برای رعایت فاصله ها، یکی از عواملی بود که بر تصمیم گیری های غیر آشکار و در نتیجه معماری با هویت خاص اش تأثیر گذاشته است.

وابستگی متقابل بین ساختار و پروژه معماری، آزادی خلاقانه زیادی را امکان پذیر کرده است که در برجسته ترین عنصر به اوج خود رسید: پوست دومی که ساختمان را مانند یک لباس "می پوشاند" و ویژگی های منحصر به فردی به آن می بخشد. ماده مورد استفاده آلومینیوم بود که با رنگ قهوه ای مایل به قرمز خاکی رنگ آمیزی شده بود که به فراوانی سنگ معدن خام در میناس گریاس اشاره دارد.

برای به دست آوردن سبکی و شفافیت، ورق های آلومینیومی سوراخ هایی در اندازه های مختلف دریافت کردند و به صورت نامتقارن و در عین حال هارمونیک ساخته شدند. این فرآیند باعث می‌شود که از داخل آن‌ها به بیرون، جایی که مناظر شهر از طریق پوست در معرض دید قرار می‌گیرند، دیده شود. با این حال، از بیرون که به داخل نگاه می کنیم، نمی توان فضای داخلی را دید و این کیفیت حفظ حریم خصوصی را برای ساکنین تضمین می کند. این عنصر همچنین امکان کاوش در طیف وسیعی از جلوه‌ها، از پنهان کردن پنجره‌های کوچک‌تر و کاربردی گرفته تا پاره کردن پوست برای آشکار کردن دهانه‌های بزرگ را فراهم می‌کند. این پنجره ها که به عنوان دهانه های سخاوتمندانه در نظر گرفته می شوند، به شهر اجازه می دهند تا با نور و تهویه فراوان، به امکانی برای گسترش خانه تبدیل شوند. قاب های بتنی بازْشوها با رنگ غالب اکسید شده در تضاد هستند.

پوسته ای که ساختمان را می پوشاند نیز آسایش حرارتی واحدها را فراهم می کند. به دور از سنگ تراشی، سایه ای برای نرده ها و تهویه مناسب از طریق تشکی از هوای تجدیدپذیر فراهم می کند. از این منظر، ایده ی پایداری بخش بزرگی از انتخاب های پروژه را هدایت کرده است. با توجه به کاهش ابعاد زمین و حداقل فضای پشت بام برای نصب تجهیزات یا پانل های فتوولتائیک، لازم بود راه حلی پیدا شود که از ورود گرما به ضرر پروژه تهویه مطبوع جلوگیری شود.

شکل هرمی ساختمان که حاصل تلو تلو خوردن است، امکان تخصیص نواحی فنی را در نمای خارجی سنگ تراشی و همچنین در سطح داخلی پوسته دوم فراهم می کند و پلاستیکِ حجمیِ تمیز و بدون تزئینی را تضمین می کند.

یکی دیگر از نکات برجسته پروژه مربوط به چالش قرار دادن هرم بر روی زمین، لمس آرام زمین در یک نقطه است. تحت تأثیر معمار برزیلی، اسکار نیمایر، ستونی به شکل "وی" ساخته شد که در آثار او بسیار مورد استفاده قرار می گیرد.

در نهایت برای اطمینان از صاف بودن نماها، ورق ها از چهار طرف خم شدند و بدین ترتیب استحکام آنها افزایش یافت. اگرچه ورق ها به طور تصادفی سوراخ شده بودند، اتصالات هم تراز و حجم هماهنگ بود، مطالعات متعددی انجام شد تا اینکه مدل ثابت نهایی تراز اسلب ها و نقطه میانی هر طبقه را ایجاد کرد. این مطالعه بهینه سازی را در ساختار ثانویه برای تثبیت صفحات تضمین کرد: فقط سه پروفیل افقی در هر طبقه وجود دارد و پروفیل های بالا و پایین نیز برای ثابت کردن صفحات طبقات مجاور ترکیب شدند.

حجم نهایی حاصل پیوند بین صفحات پوششی، قاب ها و ساختار است. سه عنصر وجود دارد که به طور متناوب در نماها با ارتباط بیشتر یا کمتر با پوسته دوم، حجمی سالم و بدون تزئین را تضمین می کنند.