مارگوت
کراسویِویچ یک میدان آزمایشی آف ـ رود برای ماشین های مسابقه را
در صحرای گوبی جنوبی در مغولستان طراحی کرده است. تیم طراحی به دنبال ایجاد یک محل
آزمایش در تمام طول سال برای خودروهای مدل جدید بود تا محدودیت مهندسی آنها را
آزمایش کند. این سازه دارای تونلهای بازبینی، مناطق سیل خیز، سطوح مختلف و شیب
زمین برای پیکره بندیهای آزمایشی همهکاره است. ایده ی پروژه انطباق با آب و هوای
سایت و ادغام با تغییرات سریع و سخت محیطی آن بود. دمای صحرای مغولستان از 30- تا
38+ درجه سانتیگراد در طول سال متغیر است و می تواند روزانه تغییرات ناگهانی را
مشاهده کند.
ترکیب نهایی به عنوان یک حضور فسیل مانند ظاهر
می شود که حرکت شن های غلتشی صحرا را دنبال می کند و مناظری را نشان می دهد که پیکره
بندی جدیدی به توپولوژی اضافه می کند. با همین منطق، ساختمانی که تا حدی در سنگ های
رسوبی غوطه ور شده است، با قرار گرفتن در معرض شن و ماسه، این دگرگونی ها را به
تصویر می کشد. در همین راستا معماران قصد داشتند حجمی یکپارچه ایجاد کنند که به
نظر میرسد از صخرههای صحرایی کنده شده و تا حدودی پنهان شده تا حین عمل و بازی کشف
شود.
پروژه
مارگوت
کراسویِویچ که
در 80 کیلومتری شمال مرز مغولستان با جمهوری خلق چین، 100 کیلومتری فرودگاه خانبومبات در استان
خانبوگد و 10 کیلومتری دریاچه بویر
قرار دارد، در پاسخ به شرایط آب و هوایی فعال
شده است، این سازه هنگام استفاده از چشم انداز فعال می شود و در حالتی که از ان
استفاده نمی شود زیر برف و ماسه پنهان خواهد ماند.
این پروژه با حمایت سایک موتور یا شرکت صنایع خودروسازی شانگهای از سه منطقه تشکیل شده است: اولی شامل
موانع پیچشی، مسیرهای پیچشی، پاسخ سطحی و شیب های لغزش برای استقامت است، دومی
شامل دید و امکانات است، و آخرین میزبان شبیه سازی مصنوعی مناطق سیل خیز و یخ زده
است. این ساختمان به عنوان یک منظره مصنوعی، شبیه سازی محیط های شرایط مختلف
رانندگی، با استفاده از مهندسی خورشیدی و مکانیسم های پیزوالکتریکی را در نظر
گرفته است. این شرایط شامل برف، یخ، آسفالت مرطوب و خشک، و زمینهای آزمایش عملکردی
و استقامتی برای قالبهای تست سازگار است.
ساختمان مانند یک فشارسنج عمل میکند و واکنش
نشان میدهد و محیطهای مصنوعی را برای تسهیل تستها تطبیق میدهد و زمینه اثبات
درستی و کارکرد هر اتومبیل را فراهم میآورد.
سازه اولیه به صورت یک طاق بشکه ای اکسترود شده
شکل می گیرد که تا حدی در صخره های صحرا فرو رفته است. بدنه زیرزمینی آن به عنوان یک
محیط خنکتر عمل میکند که بخشی از مسیر مسابقه، لنتهای دایره ای لغزشی، هواپیمای
آبی و امکانات تست را در خود جای میدهد. تیم طراحی با استفاده از امکانات هیدرولیک
برای تغییر شیب مسیر و شرایط رانندگی، یک رمپ کنسولی قرار داده اند که از حجم اولیه
بیرون میآید. ساختمان مدفون با حرکت وسایل نقلیه جان می گیرد و هر یک از آنها
مجهز به حسگرهایی برای فعال کردن مناطقی از مسیر هستند.
به گفته معماران، یک منطقه هیدروپلین مسیر را
روی صفحه زمین می پیچد و بخشی از ساختار اولیه را منجمد می کند و از مخزن مجاور
استفاده می کند. یک سیستم تبریدی یا سردْساز برای سطوح یخ صیقلی که با استفاده از
ژنراتورهای خورشیدی که مسیر مسابقه ای حلقه ای را تزئین میکنند و خنک میشود در
حداکثر ظرفیت اش 50 کیلووات برق تولید میکند. با مشاهده گالریها و دوربینهایی
که در سرتاسر مسیر حرکت میکنند و همیشه حرکات خودرو را ردیابی میکنند، کل تجربه آزمایش
بهبود مییابد.
مسیر حلقوی، که از سازه اصلی بیرون میآید، شرایط
خارج از جاده را با آزمایشهای شکست و انتقالهای سطحی شبیهسازی میکند، این در
حالی است که سازه روی سطح زمین فرود میآید و روی استخر لغزنده و جادهای که در
اطراف کل سایت پیچ میخورد به زمین می نشیند. جاده و سطح حلقه دار می تواند به
صورت هیدرولیکی منبسط شود تا به داخل چشم انداز سر بخورد و مقیاس اتصال به زمین را
تا 2 کیلومتر افزایش دهد. معماران بر این نکته تاکید می کنند که مسیر حلقوی از بخشهای
از پیش ساخته شده استفاده میکند که میتوان آنها را با توجه به نیازهای تست کشش،
تعلیق و شکست خودرو جایگزین نمود.
مسیر حلقوی میتواند هر شرایطی را شبیهسازی کند: سطوح شامل چالهها، چالههای
ماسهای عمیق، شن، نواره های ازمایش صدا در وضعیت های سنگلاخ، امواج سینوسی،
آسفالت موجدار و بخشهای جادهای سنگفرششده است. این بخش های مسیر به صورت هیدرولیکی
پشتیبانی می شوند تا شیب جاده را بسته به نیازهای آزمایشی تغییر دهند. همانطور که
مسیر حلقوی جابجا می شود و در امتداد ساختار اولیه می لغزد، به سمت چشم انداز فرود
می آید تا یک دهلیز شیشه ای نمایان شود.