کاری که معماران اِم سی بِریدچارلز ریان طراحی کرده اند،ساختمانی مسکونی در استرالیا است.این اثرمانند فضایی یک سویه، الحاقیه ای نیمه و گشایشی ناتمام است.ولی در بربیرون این کار، اثری از این فضای نیمه کاره نیست، همچون نمونه ی جدیدی از ایوان ِ جلوی تالارهای گفتمان است؛ مرکز چندین حس ِطیبعی همچون ،آسمان، خورشید، نسیم، صدا و بوی آب است ،وقتی مخاطب در عصرگاهی زیبا به این جا می رسد و ستاره هارا تماشا می کند ،مهم نیست که هنوز ان جاست ،بوی دریا رااستشمام می کند، آن را به درون می کشد، این اورا دگرگون می کند و به او یادآوری می کند که این تنها نوعی از نیروبخشی است.

ما ساختمان هایی را دوست داریم که بر لبانمان تبسم می نشانند (نه خنده). این اثر بر لبان مخاطب تبسم می آفریند؛ ساختمانی با کوچکترین پوسته بر شبه جزیره است؛ بازی حجمی این اثر به شکل صندوق پست شروع می شود و به شکل ایوانی سالم و چند پوسته گشوده می شود و برای تعدادی، قایقی وارونه است؛ برای بعضی دیگر، یک موج یا صخره است.معماران این اثر، دوست دارند که به چیزهای زیادی درمی آید ،مردم می ایستند و درباره ی این معماری از طراحانش سوال می پرسند و معماران در جواب می گویند "این همان چیزی است که شما برداشت کرده اید."