این کتاب در سال 1974 ازانتشارات ریزولی، نیویورک، به انگلیسی و در سال 1383 از انتشارات فرهنگستان هنر به فارسی ترجمه شد . در این اثر نوربرگ - شولتز رویکردی پدیدارشناسه را درادامه ی راه اندیشمندانی همچون اِدموند هوسِرل، ماورسی مِرلو پُنتی، کاستون باشلار و خصوصا هایدگر دنبال می کند . پیش فرض او در این رویکرد آن است که معماری آن چنان درگیر جمله ی " فرم تابع عملکرد است . " پیش رفته است که کیفیت فضایی و اصالت خود در اندیشه را از دست داده است .

برای برخورد با این اندیشه ی کمیت گرای غرب، نوربرگ - شولتز به دنبال اندیشه ی هوسرل می رود، او معتقد بر کلام " به سوی واقعیت عینی چیزها " است و این به معنی دخالت دادن تجربه های حسی و شاعرانه در ارزیابی کیفی معماری و مفاهیم آن است . البته همه ی آن چه ما تجربه می کنیم به همراه عقبه ی ذهنی مان از آن هاست که نقد ما را از آن فضا می سازد و شولتز هم بر همین عقیده است که واقعیت هرچیز ما را به دنیای خاطره هایمان و توقع هایمان از فضا و معماری می برد و این در واقع بازگشتی دوباره به تاریخ است؛ بستری که همیشه در آن زندگی می کنیم و ابستن تفکرات و ایده آل هایمان است .

نوربرگ - شولتز در این کتاب سعی دارد تا تحلیلی ساختاری را بر سلسه مراتب متفاوت محیطی عرضه کند و بیشتر از پیش به اهمیت " فضای وجودی " تاکید کند . شاید به نظر آید که او به مسائلی همچون بافت پیرامون، اقتصاد، فرهنگ و تاریخ اهمیتی نمی دهد ولی او معتقد است که تصور انسان از محیط، خود دربردارنده ی این خصوصیات است و به شکلی دیگر تمام جنبه های اساسی معماری را داراست .

او معتقد است که بناهای یادمانی و دینی اهمیت بیشتری را در نقدهای درست تارخ معماری دارا هستند زیرا دارای سطح انتزاع بالاتر ی هستند و بر جنبه های عمومی و نظام یافته و بین فردی نمادپردازی تمرکز بیشتری دارند و در مقابل معماری خانگی و غیر یادمانی، وابستگی زیادی به مکانی خاص دارد . از این رو زبان معماری را بیشتر بناهای یادمانی می سازند و تاریخ معماری هم بیشتر به آن ها می پردازد .

اتووود پیش از این مقاله معروف" تفکر هایدگر بر معماری" نوشته کریستین نوربرگ ـ شولتز را در سه بخش

بخش اول ـ جهان، چیزها و زبان هستی  

بخش دوم ـ هستی شناسی مکان، شعروارگی سکونت، روح مکان و خاطره جمعی 

بخش سوم ـ معماری و بود و باشِ متفکرانه هستنده ها 

منتشر کرده است