تکامل این ساختمان های مسکونی، نتیجه ی یک تصمیم راسخ و پاسخی است به نیازهای عملکردگرایانه و البته زیبایی شناسانه، که به طور بنیادی برخی از انواع مسیرهای اصلی به سمت اتفاقات بهینه و استاندارد را تعریف می کنند. این پروژه ها مدلی با برنامه ریزیِ خاص را در رابطه با مکان، قابلیت های فضا و نیازهای عملکردی آن، برای تشکیل تعدادی از واحدهای مسکونی مختلف، با هزینه کم- 320 یورو در متر مربع- باز تعریف می کنند. ایده ی تولید 35 واحد مسکونی در قامت دو ساختمان؛ یک فرآیند مسکن سازی استاندارد را نشان می دهد و چیزی که در این موضوع ویژه تشخیص داده می شود؛ محدودیت بودجه ی مصالح و منابع مالی در یک بافت محیط محلی است.
واحد مسکونی اولیه؛ طراحی و برای خانواده ای دو، سه، یا چهار نفره؛ با متراژ کلی 25 تا 50 متر مربع برآورد شد. آبژه ها [مانند] گونه ای از لایه ی کالبدی ساختمان هستند، محل اقامتی راحت با کیفیت پناهگاهی خود- پایدار، برای طبقه ی اجتماعیِ جمعیتِ پیش بینی شده. این بناها تحت یک معماری صریح و عقلگرایانه، الگوهای خاص و خالص عملکردی با نگرشی مطلوب به محدوده واقعی فهرست کرده و ارتباطات را به کمترین حالت کاهش داده. فرا گیریِ استفاده کنندگان، قوانین و هنجارهای فنی، و جستجوی استانداردها تنها از جنبه ی هزینه ی ساخت کانسپت فضا-عملکرد، برای این طرح دیده شد و آبژه ها با منطقی به مثابه اقتصاد طراحی شدند.
این امکانات در حال حاضر در زمانی معلوم و تحت شرایط و قراردادهای معین وجود دارند. هرچند ظاهر فیزیکیِ آنها در بین ساختمان های موجود دارای هارمونی است؛ تصور تباین بالا در چنین معماری ای که مرزهای آن حرکت نکرده اند سخت خواهد بود. مسکن استرتن دودیک(Sreten Dudic) و نیز نووو ناسلژ(Novo Naselje)، هر دو در والجوو، در ساختار فیزیکی، ارتباطات و از لحاظ بصری و عملکردی، بدون برتری یکی بر دیگری، متفاوتند. موقعیت هر دو در لبه ی هسته ی مرکزی شهر بوسیله ایده ی برنامه ریزیِ با مولفه های معمارانه ی بسته تعریف شده است.