خانهْ استودیویی در پاریس که لوکوربوزیه برای دوست نقاشش اوزنفانت طراحی کرد، از تجربه های اولیه لوکوربوزیه برای تجسد مینیمالیسم است، طرح پرتوتایپی است برای خانه ی دامینویی و تجسدی است از برخی اصولی که لوکوربوزیه ان ها را تحت شمول پنج نکته صورت بندی کرد. نمای آزاد، استانداردسازی ابعاد پنجره ها در مقیاس انسانی و تلاش برای تزریق همبستگی در کلیت اثر و به موازات به حداکثر رساندن شفافیت بین بیرون و درون از دیگر بارزه های طرح است. طرح در نما از ریاضیات و تناسبات کاملا خالصی بهره برده است که در نحوه اتصال پنجره های یکپارچه به نما خود را نشان می دهد و البته به ما یاداور می شود، لوکوربوزیه در این دوره شدیدا تحت تاثیر اثار کلاسیکی همچون پارتنون بوده است. این پروژه علی رغم انکه مقیاس کوچکی دارد و از نظر ابعاد و اندازه به خانه سیتروهان و خانه گیئت در آنتورپ شبیه است اما عملا تبدیل فضای داخلی خانهْ استودیو به یک فضای داخلی بزرگتر از مقیاس های فیزیکی بنا را محقق ساخته. یک مکعب کامل از نور با ماده زادیی از گوشه های فضای اصلی داخلی وارد ساختمان می شود. فرم نورگیرهای سقف آتلیه نقاشی نوعا تعلق خاطر طراح به عناصر صنعتی را نشان می دهد، تعلق خاطری که لوکوربوزیه در قالب تعریف نورگیرها همچون الحاقیه های تکه شده صنعتی به حجم کلی تا پروژه های متاخر خود ادامه می دهد، ایده ای که احتمالا در دیر لا تورت به حد نهایی خود می رسد.
خانهْ استودیوی اوزنفانت ـ 1922