ساختمان اصلی موزه در سال 1924 توسط ویلیام وارد واتکینبا با رهیافتی نئو کلاسیک طراحی شد. در نمای جنوب شاخصه های ستون های بلند یونانی بارز است. در مقابل میس وندرروهه جبهه ی شمالی را به عنوان نمونه ای بارز از سبک بین الملل طراحی کرده است. سالن کالینین یکی از بزرگترین و منعطف ترین فضای رخداد است.
گزیده هایی از مجموعه ی دائمی مدرن و معاصر عموماً در این بخش از موزه به نمایش گذاشته شده است. گالری با حرکتی کرو مانند غالباً به منظور مناسبت های رسمی استفاده می شود. سالن کالینین و پاویون برون مساحتی بیشتر از 1000 فوت مربع از فضای گالری و پذیرش را اشغال کرده است.فرم فن شکلی که میس خلق کرده باعث افزایش بیشتر فضا شده است و همچنین ساختار شعاعی بدنه تحقق نمای خارجی با دیوارهای پره ای دراماتیک را ممکن می سازد.
از زمان استفاده از مصالح مدرن و صنعتی مانند فلز و قاب های شیشه ای بزرگ میس ون درروهه با ارائه ی تعریف پوست و استخوان – اسکلت بنا و پوسته آن - به این رهیافت کمک کرد. با تولید اسکلتی مینیمال برای موزه, آثار او بر آزادسازی فضایی سیال از حجم داخلی دلالت دارد.