منزل شخصی گهری تغییر یافته ی خانه ایست متعلق به سبک دوره استعمار هلند، باقی مانده از دهه ی 1920، فرانک گهری و همسرش برتا با تولد پسرشان آلخاندرو در سال 1977 آن را خریداری کرده و در آن جا ساکن شدند. گهری در همسایگی پارک اقیانوسی سانتا مونیکا زندگی می کرده است اما به نبش بیست و دوم و خیابان های واشینگتن نقل مکان می کند. اگرچه این خانه ی رنگین، خانه ی آرزوهای آنان نبود، با این حال فرانک گهری این خانه ی متعلق به سبک دوره ی استعمار را به موردی سودمند تبدیل کرد.

برتا، فرانک را برای آزمایش علائق معمارانه اش، بر سکونتگاهشان تشویق کرد، گهری تا انجا پیش رفت که خانه را در مصالح صنعتی پنهان کند. موج دار کردن فلز، حصار های زنجیر وار، نماهای شیشه ای و استفاده از تخته چندلا برای وسعت دادن به خانه، ایجاد فضای اضافی از درون به بیرون از خانه اصلی، بخشی از فعالیت های وی بود. گهری دیوارها را به زمین کوبید و سقف ها را حذف کرد تا فضا را دگرگون سازد، در حالیکه بسیاری از ترکیبات خانه اصلی را نگه داشت، مانند آسفالت ماشین رو که به عنوان زمین آشپزخانه ای جدید استفاده شده است. در واقع این پروژه بود که منجر به شهرت گهری شد و باعث شد که وی بتواند شیوه ی خاص معمارانه ی خویش را گسترش دهد.