سِر نورمن فاستر، رهبر ِ مسلمِ نسلی از معماران بریتانیا، به تازگی 78 ساله گشته است. فاستر که از اوایل 1970 به عنوان یک معمار کلیدی در جنبش معماری های تِک شناخته شده، همچنان تاثیر عمیقی بر معماری به شکلی که ما امروزه می شناسیم، داشته است.

معماری فاستر به طور قابل ملاحظه ای متفاوت و گوناگون است؛ او تاکنون طراح آسمانخراش ها، ادارات، گالری ها، فرودگاه ها، استادیوم ها، ساختمان های پارلمان و حتی یک پایگاه فضایی بوده است. با این حال، کار خود را با یک موضوع و زمینه انجام داده است؛ همانطور که هیئت منصفه پریتزکر پرایز سال 1999 به آن اشاره نموده اند: " از اولین پروژه های وی آشکار بوده است که او پذیرای پیشرفته ترین تکنولوژی های متناسب با زمینه ی کار می باشد."

این علاقه شدید به تکنولوژی های روز معماری ست که او را به این مقام در جنبش های تک رسانیده است؛ همانند ساختمان دفتر مرکزی ویلیس فابر و دوماس و مرکز هنرهای تجسمی سنزبری.

شرکت معماری فاستر و همکاران از ابتدا بسیار پرکار و موفق بوده و موفقیت های بسیاری را برای وی به ارمغان آورده است از جمله دو جایزه استرلینگ، مدال طلای RIBA ، مدال طلای AIA ، لقب سلطنتی و البته پریتزکر پرایز.

طرح هایی از قبیل بانک شانگهای و هنگ کنگ، گرکین در لندن، برج هرست در نیویورک، فرودگاه پکن، فرودگاه کوین الیا، پایگاه فضایی امریکا، سایت پردیس اپل و شهر مصدر، جایگاه فاستر را به عنوان یکی از بزرگ ترین معماران قرن بیست و یک تثبیت نموده اند.