حسین خسروجردی هنرمند و طراح نامدار ایرانی و یک چهره ی تاریخی برجسته است. او متولد سال 1957 در تهران می باشد. خسروجردی در مدرسه ی هنر در سال 1975 مدرک خود را اخذ کرده, و در سال 1985 از دانشکده ی دانشگاه هنرهای زیبا فارغ التحصیل شد. خسروجردی آثارش را در موزه های متعددی به نمایش گذاشته و چندین جایزه دریافت کرده است. دوسالانه ی 2001 شارجه یکی از این جوایز می باشد.
خسروجردی در خط مقدم فعالیت های سیاسی ایران در دهه های 80 و 1970 قرار داشت, چنانچه در سال 1979 دنباله رو انقلاب ایران بود. و به عنوان هنرمند رسمی جمهوری ایران تعیین شد. نوسان بوم های خسروجردی مابین سورئالیسم و اکسپرسیونیسم قرار می گیرد. او در میان هم نسلی های خود در ایران با تمرکز بر زیباشناسی مستتر در آثارش از هنر شرقی دور شد.
این مفهوم در پس آثار و بیان هنرمندانه ی او نمود یافت. در سطوح بسیاری هنر مفهومی خسروجردی با بررسی مفاهیم فکری, ندامت, پشیمانی و درون اندیشی بار فلسفی به خود گرفته است. و مهم تر از همه ی اینها تواضع و خودآگاهی موجود در این آثار بوده است. مجموعه ی جدید آثار خسروجردی مدعی این امر است که همچنان بررسی و دگرگونی مشتقات اصلی عمل او می باشند. در این زمان خیرگی درونی ای در عمل او دیده می شود, که همگی بعد از مهاجرتش به انگلستان تولید شدند.
این مجموعه از آثار رهیافت هنرمندانه ای که در بسیاری از شاهکارهای هنر غربی زائیده شده بودند, را واسازی کرد. او به نوعی این شاهکارها و تصاویر پیش پا افتاده و تصادفی را در اساسی ترین عناصر فرمی آنها و در جهت پالایش ماهیت عاطفی شان کالبد شکافی کرده بود. ارتباط تاریخی هنر خسروجردی و اهمیت اصلی آنها قابل درک نیست. می توان گفت ترسیمات او به شکل اجتناب ناپذیری هم راستای تأثیرات سیاسی و فرهنگی – اجتماعی ژاک لوئیس دیوید و کازیمیر مالویچ جهت گرفته است.