ارزش معماری معاصر از دهه 1960 به این سو مخصوصا در جوامع به لحاظ شاخص توسعه شرقی، در ترکیب متقاعد کننده عملی، زیباشناختی و نمادین و ایجاد وحدت در پیوستگی و سازگاری با محیط ساختگاه بود. سازه های بومی با اشکار ساختن الگوهای کهن انطباق برای نیل به این اهداف راه گشایی های اساسی بسیاری را فراهم اوردند، لویی کان و لوکوربوزیه در هند در ارائه عناصری برای مقابله با تغییرات شدید اقلیمی به این منبع روی اوردند؛ ساختمان موسسه مدیریت احمداباد (1964) با استفاده از اجر زمخت و دست ساخت با سایه افکنی استادانه و روزنه های تهویه ساخته شده بود، در حالی که لوکوربوزیه در چاندیگار با توجه به تقاضای هندی ها قاب بتنی و سایه بان های افتاب گیر را انتخاب کرد، در میان هندی هایی که به این نکات توجه داشتند می توان از چارلز کوریا و بالکریشنادوشی نام برد.